Even snel tussendoor!

Hallo allemaal!

Alweer een week geleden sinds mijn laatste verslag, de tijd vliegt hier echt voorbij! Opnieuw heb ik alle reactie met plezier gelezen. Het valt me op dat een aantal mensen vraagt naar mijn werkervaringen, en nu ik mijn verslagen even snel heb teruggelezen, zie ik pas dat ik werk inderdaad niet veel aan bod laat komen. Dat ga ik in dit verslag helemaal met jullie goedmaken!

Mijn "standaard" week ziet er uit als volgt: maandag t/m woensdag naar markten/kerkgemeenschappen/kleine dorpjes/etc. en op donderdagen en vrijdagen gaan we altijd naar scholen. In principe begint een werkdag om 9.30 's ochtends op het station dicht bij mijn huis, maar het komt regelmatig voor dat we elkaar op een andere tijd of locatie ontmoeten. Onze supervisor, Enoch, is eigenlijk nooit op tijd, maar aan dat typische Ghanese gedrag ben ik al zo gewend, dat als iemand 30 min te laat is, het me niet eens meer opvalt of uitmaakt. Op de maandagen, dinsdagen en woensdagen testen we alleen mensen boven de 18 jaar. De routine tests die we uitvoeren zijn: BMI controleren, bloeddruk meten, voor hepatitis B testen en bloedsuiker meten van mensen boven de 60 jaar of mensen met een BMI van >35. (Helaas komt dat laatste erg regelmatig voor hier, zeker in de armere gebieden.)

Als we op de werkplek aankomen is het altijd erg chaotisch, omdat we een tafel met stoelen nodig hebben op een schaduwrijke plek. Als we dat eenmaal hebben geregeld, moeten we alle tests klaarmaken voor gebruik en schrijven we briefjes, waar wij vervolgens de leeftijd, het gewicht, de lengte, het nummer van de test, de bloeddruk en de eventuele bloedsuikerwaarde opschrijven. Iedereen begint bij de BMI, gaat vervolgens naar de persoon die bloed afneemt voor de hep-B test, daarna naar de bloeddrukmeting en eindigt bij Enoch of Kate die alle waardes noteren in een groot handboek en de uitslag van o.a. de hep-B test bespreken met de mensen. Zo hebben we dus een soort systeem, en ik zeg soort omdat het af en toe nogal moeilijk communiceren is met de mensen. Ze zijn bang voor de miniscule naaldjes die we gebruiken voor de hep-B test. Vooral de mannen zijn enorme watjes hier, ik heb al meerdere malen gehad dat er eentje begon te gillen. Hilarisch voor ons, zielig voor hun. Met mijn kleine woordenschat Twi (ja ja, zelfs dat leer ik hier) krijg ik de meeste mensen wel rustig, dus dat is fijn. Het meest gewaardeerd wordt de 'obruni-dokter' met de stethoscoop, want als een persoon die om haar nek heeft, dan moet diegene wel de slimste zijn. Het komt dan ook regelmatig voor dat er een groep van kinderen en volwassenen om de bloeddrukmeter staat, om vol fascinatie die persoon te bestuderen. Helaas gaat dat gepaard met erg veel gelach, gegil en geschreeuw, waardoor het soms onmogelijk is om uberhaupt een meting te doen. Zelfs de BMI meting levert problemen op. Een weegschaal kennen ze nog wel, maar met hun voeten tegen de muur zodat een obruni hen kan opmeten wordt als hilarisch beschouwd. Vaak begrijpen ze wel dat hun hoofd tegen de muur moet, maar zetten ze hun voeten een meter van de muur neer. Dat levert dus grappige situaties op, waarbij ik voordoe hoe het moet en in twi vraag ze rechtop te staan.

Jullie zullen inmiddels wel begrijpen dat mijn geduld redelijk vaak op de proef wordt gesteld. Ik moet zeggen dat ik mezelf positief heb verrast door overal maar de onschuld van deze mensen in te zien. De meesten hebben gewoonweg nog nooit een weegschaal, naald of stethoscoop gezien, laat staan een bloeddruk machine. Het grappige aan die 'machine' is nog wel dat hij analoog is, ongeveer 30 cm hoog en een paar kilo zwaar. Voor ons dus iets wat thuis hoort in het museum, maar wat hier als kostbaar meetapparaat wordt gezien. Ondanks het feit dat het elke week hetzelfde is, heb ik het wel naar mijn zin. Dit komt vooral omdat de groep van Public Health, wat ik doe, erg gezellig is en omdat we veel van de stad zien doordat we elke dag ergens anders zijn.

De donderdagen en vrijdagen zijn compleet anders. Volgens mij heb ik dit wel eerder beschreven, maar ik zal het toch nog een keer doen. Op deze 2 dagen reizen we af naar scholen om de kinderen te controleren op schimmel, ringworm, wonden en andere fysieke aandoeningen die we kunnen verhelpen. Het welkom is altijd hartverwarmend, alle kindjes, leeftijd 2 t/m 16 jaar, rennen uit hun klaslokalen om ons aan te raken en doof te schreeuwen! De woorden die ze gebruiken zijn; OBRUNI ABA! OBRUNI ABA! Wat betekent: blanke kom! blanke kom! Ze zijn altijd zo blij dat we er zijn. Mentaal zijn deze dagen wel slopend. De ringworm en schimmel op de hoofdjes laten me niet eens meer schrikken, maar de wonden die regelmatig voorbij komen zijn afschuwelijk om te zien. Ik zal proberen er een aantal te omschrijven.

Een aantal weken geleden kreeg ik jongetje van ongeveer 5/6 jaar oud op mijn stoel die erg veel schimmel op zijn hoofd had. De schimmel zorgt ervoor dat het haar verdwijnt, en witte, ruwe plekken op de hoofdhuid achterlaat. Na de schimmel te hebben behandeld, controleerde ik hem op wonden oid op de rest van zijn lichaam. Iets wat ik altijd doe, omdat de meeste kindjes hier zo'n hoge pijngrens hebben dat ze uit zichzelf niks tonen. Toen ik met mijn hand over zijn rug streek krimpte hij volledig in elkaar. Reden genoeg voor mij om zijn t-shirt omhoog te doen. Ik schrok enorm van de grote, geinfecteerde wond die ik daar aantrof. Het heeft me zo'n half uur gekost om de wond schoon te krijgen, waarna ik hem eindelijk kon behandelen met speciale zalven en verband. Het vervelende is dat de ouders/school niet genoeg kennis en middelen bezitten om het verband iedere dag te verversen. Het kan dus zo zijn dat de wond na een aantal dagen weer wordt blootgesteld aan de buitenlucht en opnieuw geinfecteerd raakt.. Iets wat mij erg frustreerd..

Een ander veelvoorkomende wond hier is die van een Tzitzi fly. Deze vlieg prikt net als een mug, maar laat ook een soort gif achter. In sommige gebieden verspreid de vlieg het zogenaamde 'sleaping disease', een soort chronische Pfeiffer. Door het gif ontstaat er rond de bult een grote blaar, die onder grote spanning staat en daardoor vaak openknapt. Vervolgens leggen andere, gewone, vliegen hun eitjes daarin wat zorgt voor infectie en koorts. Vaak brengen de ouders de kindjes naar de lokale healer, die er allerlei kruiden opsmeert die het regelmatig erger maken. De wonden zien eruit als grote gaten, zijn perfect rond en vaak erg diep. Laatst moest ik een kindje behandelen met 8 van die wonden. Het arme meisje heeft de hele behandeling moeten huilen.. En als een Ghanees kindje huilt, betekent het dat ze echt pijn heeft, want meestal geven ze geen kik.

Een derde voorbeeld is een jongen met een wond op zijn onderbeen, die ongeveer zijn volledige scheenbeen in beslag nam. Hij zei dat hij was gevallen, maar Enoch en ik vonden het meer op een brandwond lijken, dus toen we doorvroegen gaf hij toe dat zijn vader een stuk ijzer had verhit en dat vervolgens op zijn been had gelegd als straf.... Zoiets breekt mijn hart.. Ik ben de halve dag bezig geweest met de huid er letterlijk af te schrapen, omdat eronder allemaal infectie zat. Er kwam onwijs veel pus, bloed, verbrande huid, etc uit.. Meer dan de fysieke wond behandelen kon ik niet, maar ik zou willen dat ik die vader een pak slaag kon geven. Een gevoel wat ik vaker heb als ik de wonden zie die duidelijk veroorzaakt zijn door de gehaatte stok, stenen en andere voorwerpen die gebruikt worden ter straf..

Ik hoop dat ik mijn 'gewone' werkweek inmiddels zo heb beschreven dat jullie een voorstelling kunnen maken van hoe het er hier aan toegaat. Echter blijft het moeilijk, want ook ik word nog elke dag verrast door het gedrag van mensen en de hoeveelheid pijn die kindjes aankunnen.

Waarschijnlijk ben ik de volgende keer dat ik mijn verslag schrijf aan het werk in het weeshuis. Dit omdat ik officieel mijn laatste maand in een ziekenhuis zou doorbrengen. Echter is dat hier niet zo leuk als wordt beschreven op de website, omdat de vrijwilligsters die in het zkh zijn geweest, op een stoel worden neergezet en de rest van de dag niks mogen doen.. Niet iets wat mij aantrekt.. De verhalen die mijn huisgenootje Hanna me verteld over haar werk in "the Children's Home of Kumasi", waar wezen wonen die ofwel ondervoed zijn, positief voor HIV/Hep-B of gehandicapt, doen me wel erg veel. Zo is er afgelopen week een baby'tje van 9 maanden binnen gebracht die zo ondervoed is, dat ze ondanks haar donkere huid, blonde haartjes heeft. Ze weegt momenteel 3,5 kilo.. Ik denk dat ik daar meer kan betekenen dan in het zkh, en zoals jullie allen weten, ben en blijf ik gek op kindjes, dus ik denk dat ik daar zeker op mijn plek zal zijn. Ook zal ik mijn kennis die ik tijdens mijn werk bij Public Health heb opgedaan, daar zeker kunnen gebruiken, omdat ook de kindjes daar last hebben van alle eerder genoemde problemen.

Dan het andere gedeelte van mijn leven hier; reizen. Iets wat iedere vrijwilligster hier 'nodig heeft' om de week een beetje achter zich te laten. Het weekend van10 en 11 november zijn we in Kumasi gebleven met alle meiden. We zijn naar "Lake Bosumtwe" geweest waar we een boottochtje hebben gemaakt en lekker hebben geluncht aan het water. Lake Bosumtwe is het grooste natuurlijke meer in Ghana. Het was erg gaaf om de lokale fishermen aan het werk te zien, maar verder was het niet spectaculair.

Afgelopen weekend zijn we, heel origineel, weer naar Cape Coast geweest. Ik heb enorm genoten! Zowel vrijdag als zaterdag lekker gefeest en plezier gemaakt met iedereen. Zaterdag overdag heerlijk op het strand gelegen, boekje gelezen en de mega grote golven getrotseerd. 2 van de Deense meisjes, Julie en Katherine, hebben hier een soort 'vriendje' opgeduikeld: Joseph en Zaf. Twee mannen van 30+ met erg veel geld, en die erop staan om alles voor ons te betalen. Iets wat ik meestal erg vervelend vind, maar zeker niet afsla, ahahh! Ali, de eigenaar van Oasis (het hotel), is ook super vriendelijk en ik heb samen met hem gezwommen, aangezien Willemijn en Nienke, de andere twee sterke zwemsters, ziek waren. De rest vindt de zee maar eng hier! Zaterdagavond hadden Ali en Mark (de Franse DJ) een Burning Man- event georganiseerd op het strand, iets wat in Amerika heeel groot is in de woestijn. Het was erg gaaf, aangezien de Burning Man zo'n 6 meter hoog was en in de fik werd gestoken wat voor een groot kampvuur zorgde. De sfeer was heel ontspannen en alle meiden hebben genoten!

Helaas was er weer een afscheid dit weekend, dit keer is AK terug naar Denemarken. De afgelopen 3 weken heb ik met haar gewerkt en gereisd in de weekenden, en we zijn daardoor behoorlijk close geworden. Ter afscheid las ze aan ieder meisje een regel voor die ze in haar dagboek over hen had geschreven. Mijn zin was: "today was my second working day with Charlotte, i am really inspired and amazed at how she does her work, I am sure she will become the doctor she wants to become." Tranen met tuiten dus!

Ik zie dat ik nog maar 9 minuten over heb, en ik ga zometeen naar de immigratiedienst voor mijn visum voor Togo, dus ik ga afsluiten. Eigenlijk heb ik nog veel meer dingen die ik wil vertellen, maar dat komt de volgende keer wel. Misschien dat ik straks op de terugweg nog even binnnenwip om mijn verhaal vandaag af te maken, maar ik denk het helaas niet. Mama heeft trouwens mijn waarbenjij.nu site geupgrade, waardoor ik onbeperkt foto's kan plaatsen. Ook dat zal ik volgende keer moeten doen helaas, want foto's uploaden duurt hier meer dan 30 min.!

Donderdag middag vertrek ik met 6 andere vrijwilligsters naar Mole, een national park zo'n 12 uur hier vandaan. Dinsdagmiddag/avond kom ik pas weer terug, dus ik denk dat mijn volgende verslag volgende donderdag zal verschijnen.

Hele dikke knuffel uit het bloedhete Ghana, het wordt hier met de dag heter omdat het droge seizoen nu echt is begonnen. Sorry dat jullie in kou en nattigheid moeten leven. Ik zou zelfs voor 1 dagje willen ruilen zo ongelooflijk warm is het hier! Tot snel lieverds! xx