Een memorabele week in het ziekenhuis!

Dag lieve allemaal!

Allereerst heel goed nieuws: het pakket is binnen!!!! Het heeft wat moeite gekost, aangezien mijn lieve huisgenootje Hanna het is gaan ophalen en alles, maar dan ook echt alles, heeft moeten uitpakken en natellen. Ze heeft alles zo goed mogelijk weer ingepakt, zodat alle verjaardags/Kerst kaarten en cadeaus nog ingepakt zijn en al het andere nog een verrassing tot ik zelf het papier er af mocht scheuren! Heel erg bedankt lieve mensen die meegeholpen hebben aan het verrassingspakket, wat een super lieve, fijne, overheerlijke en zeker ook handige dingen! Onze kamer heeft eindelijk een beetje Kerstsfeer en alle pepernoten geven me ook meer het gevoel dat het al December is, want dat realiseer me nog altijd niet..

Uiteraard ben ik opnieuw dankbaar voor alle lieve reacties, het blijft gewoon leuk om te weten dat mijn verhalen gelezen en gewaardeerd worden. Mijn verrassingplannetje was om mijn meest trouwe volgers een Kerstkaartje te sturen, echter heeft het postkantoor daar een stokje voor gestoken.. Er kunnen in de laatste weken van December alleen nog dingen ontvangen worden, niet meer versturen, dus helaas.. Die houden jullie nog allemaal te goed! Gelukkig blijft het internetcafe gewoon in werking, waardoor ik jullie wel gewoon over mijn topweek in het ziekenhuis kan vertellen! Vanochtend was de eerste dag dat ik zonder wekker ben wakker geworden, waardoor ik lekker heb kunnen uitslapen tot half 9. Ondanks het feit dat ik afgelopen week elke dag om 5 uur mijn bed uit moest, is mij opnieuw duidelijk geworden hoe heerlijk ik het werken in een ziekenhuis vind. Voor de 10000e keer is mijn gevoel bevestigd dat dit echt is wat ik wil; in principe heel erg fijn, maar aan de andere kant ook ontzettend beangstigend voor als ik weer niet toegelaten word tot geneeskunde.. Maar zoals mama zou zeggen: die zorgen zijn voor later, leef nu met de dag.

Maandagmorgen 5 uur ging mijn wekker; best pittig, maar ik had heeel erg veel zin in mijn eerste werkdag, waardoor ik netjes om 6 uur `s morgens buiten liep richting Sofoline. Ik zou de tro daar om 6.15u richting Atonsu High School Junction nemen, waar ik Nienke om 7.15 zou ontmoeten. Alles ging goed, en om 7.15u vertrokken we gezamelijk naar het ziekenhuis; St Michaels Hospital Promsu. Nienke heeft me naar de kinderafdeling gebracht, waar ik met open armen werd ontvangen door hoofdzuster Shirley en de andere zusters; Faama, Joyce, Heike, Bertina en Agnes. Na een snelle rondleiding op de afdeling moest ik even bijkomen van de ervaring; het is allemaal zo ontzettend anders en onontwikkeld.

Gelukkig mocht ik vrijwel direct aan de slag met helpen van het verschonen van operatie wonden bij kindjes. Er kwamen 2 meisjes met allebei een liesbreuk en een jongetje met een ontsteking aan zijn rechterbal. Bij alle 3 mocht ik de wonden schoonmaken en bekijken, maar alles werd door een van de zusters herhaald, gewoon voor het geval dat. Bij het behandelen van het jongetje was ik behoorlijk onder de indruk; zijn rechterbal had de grootte van een sinaasappel en hij had heel veel pijn.. Hij moest dan ook donderdag terugkomen voor een nieuwe controle, de meisjes moesten dat trouwens ook; een wond was nog een beetje open en bij het tweede meisje was het operatiegebied nog erg gezwollen. Op donderdag heb ik ze dus opnieuw behandeld, echter wisten ze nu alle drie wat er zou gebeuren en dat het af en toe best pijn zou doen, waardoor ze wat onrustig en huilerig waren. Zodra ze op de behandeltafel lagen, begonnen ze dan ook alle drie te schreeuwen om mama en te huilen, waarop ik hun handje heb vastgepakt en ze met kalmerende woorden uitlegde wat er ging gebeuren. Echter kreeg ik van de zusters te horen dat ik daarmee moest stoppen, en dat we een pauze namen, tot het kindje voldoende was gekalmeerd, daarna zouden we verder gaan.. Als de wachttijd te lang werd volgens hen, begonnen de zusters keihard `Djei`, wat stop betekent, te schreeuwen en met een naald in het gezicht van het kindje te zwaaien. Zodra het kindje daarvan schrok en nog harder begon te gillen, dreigde de zuster de naald in de wang te steken, wat het uiteraard alleen maar erger maakte, maar dat leek hun niet op te vallen..

Na afloop moesten ze allemaal ontzettend lachen om het gehuil van de kindjes, iets wat ik niet kon waarderen. De hele week had ik me ingehouden als er bijvoorbeeld een infuus gezet moest worden, antibiotica moest worden toegediend via het infuus, of een andere, voor het kindje, pijnlijke ingreep werd uitgevoerd, en geprobeerd het kindje te kalmeren, maar het gelach was de druppel. Ik heb ze uitgelegd hoe wij met kinderen omgaan en gezegd dat ze niet kunnen (lees:mogen) oordelen of iets pijn doet of niet, mits ze zelf een ziekenhuisopname hebben ondergaan. Aan de hand van mijn verhaal over mijn eigen ongeluk en blindedarmontsteking heb ik ze verteld dat het behandelen van de operatiewond wel degelijk zeer kan doen, en dat er dan niet eens zo zeer aan de wond hoeft worden te gezeten, als wel aan het gebied eromheen. Ze respecteerden mijn mening en vonden het stoer dat ik er voor uit durfde te komen, wat zeer positief klonk, hopelijk doen ze er wat mee.

Behalve het verschonen van wonden heb ik vooral administratief werk mogen doen, zoals het noteren van de temperatuur, hartslag, ademhalingsfrequentie, medicijndosis&-tijd, bloedtransfusie formulier, etc. in het dossier van elke patient. Verder heb ik gaas moeten vouwen, malaria voorlichting gegeven en schoongemaakt.

Dat laatste brengt gelijk een groot verschil naar boven; de zusters zijn verantwoordelijk voor de hygiene op de afdeling, wat inhoudt dat alles in de slaapzalen wordt gepoetst met chlooroplossing en de muren, deuren en ramen op de gang met water en sop. Daar heb ik elke dag mijn eerste uur van de dag mee doorgebracht, behoorlijk vervelend werk en totaal niet gerelateerd aan mijn ideaalbeeld haha!

Hygiene heeft hier sowieso een volledig andere betekenis. Op dinsdag middag liepen er bijvoorbeeld allemaal kippen op de afdeling.. Schrok me rot en dacht dat het een vervelend iets was, maar toen kreeg ik te horen dat het ziekenhuis al het personeel een kip cadeau doet voor Kerst en dat die voor de lunch moesten worden opgehaald. Vanaf 12 uur liepen er dus constant poepende kippen op de gang, in de slaapzalen en in de isolatiekamer. De isolatiekamer wordt hier trouwens ook compleet anders geinterpreteerd.. Op de mannen- en vrouwenafdeling bevindt de isolatieruimte zich achter een maar 1 meter hoog muurtje aan het eind van de slaapzaal. Daar liggen dus mensen met TBC, waterpokken, etc., maar dat muurtje heeft uiteraard geen enkel effect, waardoor in korte tijd de volledige afdeling is besmet. Ook worden de lijken regelmatig achter het muurtje gestald. Er zit namelijk geen haast achter het wegbrengen van een lijk naar het mortuarium, als er ook andere dingen gedaan moeten worden. Zo kan het voorkomen dat een lijk pas 6 uur na overlijden wordt weggehaald van de afdeling, en koeling o.i.d. bestaat hier niet. Voordat de familie is ingelicht, verstrijken er soms dagen..

Dat laat dus wel zien dat de mensen hier behoorlijk aan hun lot worden overgelaten. Ook tijdens de gehele ziekenhuisopname wordt er bijna niets gedaan voor de patient. Zo komt het dat ouders met hun soms doodzieke kindjes door het ziekenhuis dwalen op zoek naar eten, medicijnen, bloed, naalden, etc. Alles moet zelf worden opgehaald en naar de afdeling worden gebracht, aangezien een zuster tijdens haar dienst niet van de afdeling komt. Een voorbeeld is het arme jongetje Isaiah, die met een hemoglobine waarde van 4,7 mg/dm3 (hoort minimaal 12 mg/dm3 te zijn) binnenkwam, pas na 24 uur een bloedtransfusie kon krijgen, omdat er geen bloedbank in het ziekenhuis bestaat en de familie zelf op zoek moet naar een matchende donor.. Ik had de neiging om mezelf aan te bieden, maar dat leek de zuster geen goed idee. De neiging om zelf het heft in handen te nemen, heb ik afgelopen week regelmatig ervaren. Ik heb zo´n 30 verschillende kindjes gezien, waarvan sommige maar voor 1 nachtje moesten blijven en andere van maandag t/m vrijdag aanwezig waren. Aan een aantal heb ik me een beetje gehecht.

Zo was er een jongetje, Felix, die hartstikke ziek is, maar waar ze geen diagnose voor hebben. Hij braakt ongeveer 3x per dag bloed (proppen), wat uiteraard niet goed is, maar alle scans, bloedtesten, foto´s, etc zijn normaal.. Inmiddels heeft hij al behoorlijk wat bloedtranfusies ondergaan, maar is hij enorm afgevallen, rilt hij met 40 graden koorts en wordt hij elke dag zwakker. Hij verstaat en spreekt goed Engels, waardoor ik regelmatig bij hem ben gaan kijken de eerste 2 dagen, en ik woensdag, donderdag en vrijdag steeds een uur zijn temperatuur, hartslag en ademhalingsfrequentie moest bijhouden van Shirley. Zo komt het dat ik 1x ben ondergekotst door bloed en ik hem 1x op tijd mee naar buiten kon nemen, zodat hij het er daar uit kon gooien. De eerste keer stonden we in de gang, en ondanks zijn enorme gewichtsverlies, is hij behoorlijk zwaar voor me om te dragen, aangezien hij door zijn zwakheid niet meer zelf kan lopen.

Ook aan Felicia heb ik me gehecht. Zij heeft een longontsteking en de zwaarste vorm van malaria. Ondanks het feit dat ze vandaag pas 1jaar is geworden, weegt ze 12 kg; een reuzinnetje dus! Verder was Isaiah echt een schatje, en ben ik blij dat hij weer gezond naar huis is. Eigenlijk waren/zijn alle kindjes op de afdeling even lief, en zou ik het liefst al hun leed overnemen. Dat is dan ook de reden dat ik maandag langsga bij het ziekenhuis om de kindjes die er liggen een klein Kerstcadeautje te geven en om te kijken of Felix er nog is.

De kinderarts, die elke ochtend om 9 uur zijn ronde komt doen en me een beetje doet denken aan de gemene beer in ToyStory3 vertrouwde me toe dat hij eigenlijk niet zo houdt van mensen die meelopen zonder opleiding, maar mij toch wilde laten weten dat hij vond dat ik goed werk verrichte en hij het me ver ziet doen schoppen in de medische wereld. Ik hoop met recht dat 2013 mij mijn toelating tot die wereld gaat betekenen!

Nou lieverds, mijn vingers zijn lam van het typen, dus voor nu laat ik het hierbij. Ik heb wat foto`s om een kleine indruk te geven, maar officieel mocht ik geen foto´s maken in het ziekenhuis. Nogmaals ontzettend bedankt voor de lieve cadeaus en ik wens jullie alvast een hele fijne Kerst! Dikke kus en knuffel uit het bloedhete Ghana.