Moeder& dochter

Op donderdag 2 januari vertrek ik naar Charlotte en Ghana. Het is best raar om afscheid te nemen van Bas en Nath, wetende dat ik naar Lott ga. Ben echt benieuwd naar alles en verheug me enorm op het weerzien!
Na een goede vlucht veilig aangekomen op de luchthaven van Accra. Na wat vriendelijk glimlachen had ik het geluk dat ik geen bagage open hoefde te maken. Zelfs de enorme sporttas niet, gelukkig, want ik had de hockeysticks, sportsokken, ballen, etc er nooit meer in terug gekregen. En daar liep ik met mijn bagagekar de lange gang door, hopend dat na de volgende bocht de mensen zouden staan. links en rechtsaf. Waar staan de mensen? Eindelijk ga ik een hoek om, en hoor ik “Mama!!” Zo fijn om Charlotte gebruind, blond, vrolijk en gezond in mijn armen te sluiten.

Op naar de hostel. Op instructie van Lott houd ik mijn mond en blijf bij de bagage, zodat zij kan onderhandelen met de verschillende taxi chauffeurs die op ons afkomen. De luxe auto’s overvragen namelijk, maar de taxi’s met een oranje/gele achterkant zijn eerlijk. Lotje onderhandelt als de beste, met een brede glimlach, woordje Ghanees ertussendoor en uiteindelijk vertrekken we dan in onze duck-tape taxi naar het Pink Hostel in Accra.

Om half 10 komen we aan in het hostel, wat erg laat is voor Ghanese begrippen. De keuken is officieel gesloten, maar zo vriendelijk als de mensen hier zijn, willen ze nog wel een bordje fried rice met kip bereiden. We hebben meer dan smakelijke gerecht buiten op het terras gegeten, het was gewoon nog 29 graden buiten. Daarna heerlijk naar bedje, ik mocht in het bovenste bed van het stapelbed, omdat Lot ’s nachts altijd tig x moet plassen. De airco maakte enorm veel lawaai, maar bleef op een temperatuur van 26 graden hangen. Heeft de pret niet gedrukt, heerlijk geslapen!

De volgende ochtend hebben we ontbeten met een ei, worstje, pannenkoek en verse ananas en watermeloen. Daarna vertrokken naar het busstation. Tijdens de taxirit ernaartoe kom ik ogen tekort; De mensen, het eten, de hutjes, de koopwaar, de tro's… Het is te veel. Ik kan alleen maar kijken, luisteren, ruiken en genieten van Lott.. Om 9 uur zitten we in de meest luxe bus van Ghana: de VIP bus, het lijken businessclass stoelen, volgens Lott erg zeldzaam om in een bus als deze terecht te komen, maar fijn voor mij omdat we nog ruim 5 uur moeten rijden naar Kumasi. Tijdens de rit rijden we soms op gewone stukken weg, maar dan ineens stopt de weg en rijden we op een rode zandweg. Wij zouden er met een boerenkar nog niet overheen gaan, maar hier doet de bus dat gewoon wel. We worden compleet door elkaar geschud het rode stof laat een dikke laag achter op de ramen. We komen langs hutjes en krotjes die als winkeltje en woning tegelijk dienen. Het lijkt op een decor uit een film. Het is onwerkelijk.

Stop gemaakt en naar de toilet geweest. Een gebouw waar Charlotte voor drie maanden geleden haar neus nog voor op haalde; liever pijn in haar buik dan zo cq daar naar het toilet. En nu ze kijkt niet op of om, maar gaat gewoon. Haar commentaar: “Anders zou ik in heel Ghana nergens kunnen plassen..”

Opnieuw genoten van fried rice with chicken, dit keer gekocht langs de weg en geserveerd in een bakje van piepschuim.

Rond twee uur rijden we dan eindelijk Kumasi binnen. Ik zie zoveel mensen, kinderen en heel veel grote, drukke, mooie, smerige kraampjes. Na een uur vast gestaan te hebben in het verkeer, versta ik het klakkende geluidje wat de Ghanees maakt als zij zich ergeren. Om drie uur zijn we aan het einde van de busrit gekomen. Mijn onderhandelaartje vind direct een taxi. Opnieuw sta ik versteld van de vriendelijkheid van de bevolking. De hulp, vrolijkheid en netheid is opzienbarend. Weg helften kennen ze niet, alle auto’s rijden al toeterend rijen dik in file door de stad. Door de auto’s heen bewegen de mensen zich met manden op het hoofd, en kan je van beltegoed, fruit, water tot afvoerontstoppers kopen.

Mooi en bijzonder om mee te maken hoe blij Lott en haar familie reageren als ze elkaar na een week weer zien. En dan zit ik op het trappetje bekend van de foto’s te kijken, luisteren, ruiken en absorberen naar alles om mij heen. Er worden speciaal voor mij Ghanese specialiteiten gekookt. De familie had van te voren met Lott overlegd of ik de spices aan zou kunnen, en volgens Lott kan ik net zo heet heten als zij, misschien zelfs wel pittiger, dus krijg ik alles hetzelfde als Lott. Halleluja dat heb ik geweten! Lott haar smaakpapillen zijn in drie maanden zo ontwikkeld, dat ze inmiddels vele malen pittiger kan eten dan ik! Verder ontspannen avond gehad op de binnenplaats met al die lieve mensen; haar tijdelijke familie.

Het hebben van een eigen badkamer is daar natuurlijk een enorme luxe, de drie meiden hoefden de badkamer niet te delen met de overige 18 familie leden.. Ze zijn dan ook zooo trots om mij hun eigen badkamer te laten zien. Ik heb het met verbazing bekeken; de wc-pot heeft geen bril, het doortrek mechanisme is kapot (dit betekent: plasjes sparen en 1x doortrekken), de douche is altijd koud, een kraantje aan de muur is de wasbak, etc.. Maar wat gaaf te zien hoe de meiden genieten van deze luxe in hun huis. Na de badkamer bewonderd te hebben, heb ik definitief besloten alles maar te laten gebeuren en gewoon aan alles deel te nemen.

Doodmoe van alle indrukken zijn we vroeg ons bedje ingedoken, fijn om naast mijn dochter onder de klamboe te liggen. Van slapen komt niet veel; er gaat veel door mijn hoofd heen. De drie meiden slapen als prinsesjes. Toen ik ’s ochtends rond een uur of 5 wakker werd van allerlei geluiden, zoals; vegen, pannen, lachen en praten, ben ik naar buiten gegaan en op het stoepje gaan zitten. De familie had mij de avond ervoor zo vriendelijk ontvangen, dat ik me daar niet bezwaard bij voelde. De drie meisjes horen de geluiden van het ochtendritueel van de familie niet meer en slapen rustig verder.

Om half 9 vertrekken we richting het tro station dicht bij Lott haar huis, voor de tweede vaccinatiedag in het weeshuis. Het is een klein kwartiertje lopen door Charlotte haar ‘woonwijk’. Van die weg heb ik foto’s, want de dingen die ik heb gezien tijdens die wandeling, zijn niet te beschrijven.
Op het tro station ontmoeten we de familie en twee huisgenootjes van Nienke en vertrekken gezamenlijk (11 in totaal) met een tro naar het weeshuis. Daar aangekomen wordt duidelijk waarom het hier is zoals het is; compleet ongeorganiseerd. Er moeten 130 vaccinaties gezet worden, Enoch (de supervisor) komt te laat en wil beginnen zonder enige vorm van registratie. Lott neemt het over en gebruikt de lijsten van de eerste keer, waar alle namen fonetisch staan geschreven. Na wat opstartproblemen door de chaotische aanpak van Enoch zijn discussie met Lott over met wie te beginnen, kan er na 40 minuten eindelijk gestart worden, pfff.

Na de gewone weesjes en huismoeders te hebben gevaccineerd, gaan we de barakken in waar kinderen liggen die gehandicapt, vergroeid of ziek zijn. Moeilijk te beschrijven wat ik daar heb gezien. Een lief klein mannetje, vergroeid door het niet sluiten van de fontanel, hersentjes zichtbaar, kromme beentjes in vaste stand liggend op een bank. Een jongen kermend als een geslagen aap, door vier man vast gehouden, een jongen in een hok zonder iets, zittend in zijn eigen poep en pies. Doodsbang wel reagerend op lieve toon en stem van Lott, komt even uit zijn ‘kamer’ (lees: hok) voor vaccinatie, nadien weet hij niet hoe snel hij terug naar binnen kan; voor hem zijn veilige omgeving. Ik kreeg er tranen en buikpijn van. Deze jongen staat op mijn netvlies gebrand.

Ondertussen loopt Charlotte als een generaal met de lijsten om maar geen kind over te slaan. Met een groepje van barak naar barak tot ieder, nog aanwezig, kind zijn tweede ent heeft gehad. Het was een hele bijzondere ervaring. En fijn het met de moeder van Nienke te kunnen delen. Wij waren helemaal stil van het kijken naar onze dochters en het zien van het weeshuis.

De dag krijgt nog een bizar einde, er wordt een soort kerkdienst voor de kindjes gehouden. Ik weet niet waar het vandaan werd gehaald, maar ineens krijgt een groep kinderen schone en mooie kleding plus schoenen aan. Zij worden bijeengebracht in een versierde ruimte waar aan een lange tafel een stel opgedirkte dames en heren zitten. Daar krijgen ze te horen hoe goed ze het hebben. Met dank aan Jezus begint er een vent te krijsen door een microfoon. Na afloop krijgen ze een enorm bord eten. De willekeur welk kind wel of niet heb ik niet ontdekt. Begreep wel van het Duitse huisgenootje van Lott, die er werkt, dat na afloop de mooie kleding en schoenen weer uit moesten.

Na een lunch met zijn allen zijn Lott en ik lekker naar haar huis gegaan, waar we opnieuw met open armen worden ontvangen. De familie vindt het echt heel jammer dat Lott maandag vertrekt. Deze avond staat Fufu op het menu, een enorme klus en typisch Ghanees. Stampen met een houten paal in een kookpot, tot de plantain (een soort bakbanaan) en Yam/ Casava zijn fijn gestampt en een deegbol vormen. Daarbij wordt dan een pittige soep geserveerd, volgens Lott erg lekker, zij is vooral fan van de pinda- en pittige kippensoep. Maar omdat ik er ben, wordt de delicatesse tevoorschijn getoverd; geitensoep. Maar geloof me: dat laatste doe je me geen plezier mee, heb het deels weg gekregen, maar daar is dan ook alles mee gezegd… Ook Lott vindt de geitensoep niet lekker en geeft haar vlees aan de hondjes, maar eet verder haar bord helemaal leeg.

Om 8 uur gingen we allemaal uitgeteld naar bed, want morgen (zondag 6e) moeten we om half 6 op voor een tocht met de hele groep. Als de wekker gaat, ben ik ondanks het vroege tijdstip niet eens moe. De stad leeft al en de kraampjes zijn geopend; de markt begint. Men leeft er ook gewoon tussen en bij en in. Het is een wonder dat de mensen er zo schoon uitzien. Volgens de meisjes komt dat door hun geweldige waskunst op de hand. Overal branden de vuurtjes met de potten water of weet ik veel erboven. Het is pas half 7, maar voor mij lijkt het middag. Met de hele groep: Nienke en Hannah met familie, drie nieuwe vrijwilligers en huisgenoot Nienke, vertrekken we in een door Lott afgehuurde tro voor de hele dag. Onze eerste stop zijn de Kintampo Waterfalls. De rit bestaat uit 4 uur, maar er is weer zoveel te zien onderweg dat de tijd vliegt. Daarna zijn we naar het Boabeng- Fiema Monkey Sanctuary gegaaan. Dat we het er levend vanaf hebben gebracht, vind ik een wonder. We hebben ruim drie uur gereden over onbegaanbare wegen. Soms maakte de tro een geluid, waarbij ik dacht dat hij doormidden zou breken. De mannen, Lot en Nienke hebben de tro zelfs nog even een bergje opgeduwd, omdat de chauffeur de hellingproef niet snapte. We zijn door dorpjes gereden, waarvan ik echt het bestaan in werkelijkheid niet geloofde. Super leuke rondleiding gehad en kennis gemaakt met de bevolking van een heel klein dorpje. Daarna een doodenge rit terug naar huis. De meiden zijn dit soort ritten gewend, maar de overgekomen ouders kijken elkaar soms toch even aan van …………mmmmmmm, als dat maar goed gaat.

Thuis gekomen vind Charlotte’s Hostmum dat ik een glas wijn verdiend heb, iets wat me erg lekker lijkt. Komt ze aan met een glas voor de helft gevuld en schenkt het verder vol met cola, dat was pas echt lekker vertelde ze mij. Vrolijk heb ik ook dit gewoon smakelijk gedronken.
Maandagmorgen gaan we de sporttas afleveren bij Projects Abroad en naar de kleermaker in Kumasi, waar lieve Lott stof had gebracht voor een blazer voor mij en Nathalie. Een vriendin gebruikt voor de maten. Helemaal geslaagd, super gave blazer uit Ghana. Ook is er nog een echte Ghanese street dress onderweg naar mij, want de familie vond dat ik die verdiende. Op de dag van ons vertrek zijn al mijn maten opgenomen en gaan zij deze speciaal voor mij maken. Huisgenoot Nienke zal hem na thuiskomst opsturen. Ben heel erg benieuwd.

In de middag vindt het ontroerende en emotionele afscheid tussen Charlotte en haar familie plaats. Niet echt te beschrijven, maar voor altijd opgeslagen. Ik ben zeer dankbaar dat ik erbij ben en het vanaf de zijlijn mag meemaken.

Het is inmiddels wederom zo’n 38 graden en met al onze bagage stappen we in een taxi naar het busstation. Met dank aan de chauffeur hebben we alle bagage veilig uit de taxi gekregen. Het zweet liep zo’n beetje van mijn bovenlip tot grote teen. Vervolgens met de bus naar Cape Coast. We hebben een leuke hut met z’n tweeën en genieten vooral van de, echte!!!, douche. Zo top, onder een grote palmboom met grote kokosnoten, stromend water. Al het zand en zweet van de vorige dagen echt weg spoelen. Maar het blijft warm en dus blijf je ook zweten. Ik MOET van Charlotte water blijven drinken, wat ook lekker is, maar dat betekent dat ook ik minstens drie keer ’s nachts mijn bed uit moest om te plassen. Bij haar thuis geen punt maar hier… Zodra je je voet buiten de deur zet komt je eigen waakhond naast je lopen en loopt met je mee naar en van toilet. Heel fijn voor zo’n hondenmens als ik………………..

Ook in dit gebied heeft Charlotte getracht mij in drie dagen te laten zien en proeven van haar ervaringen daar. We bezoeken Elmina Castle, waarbij ik een heleboel feiten over de Ned. Geschiedenis te weten ben gekomen, niets om trots op te zijn. Wel heel erg interessant. We lopen door de sloppenwijken van Cape Coast en gaan naar de vismarkt in Elmina. Het hoogtepunt is het Kakum National Park, waar we over 350 meter lange touwbruggen, 40 meter boven de grond lopen. Deze laatste uitstap had ze speciaal bewaard om met mij te doen en was daarom nooit mee geweest met haar vriendinnen. Dus zonder piepen ben ik gewoon gegaan. ’s Avonds heerlijk gegeten bij Oasis en ’s morgens bij een tentje dat Coast to Coast heet ontbeten. Het terras van ‘ons’ ontbijttentje kijkt uit op de werkplaats waar alle mannen van de sloppenwijken visnetten zitten te rijgen/ naaien. Nienke sluit op donderdag bij ons aan, erg gezellig. De laatste avond daar maak ik nog met andere mensen kennis die voor Charlotte in de afgelopen weken allemaal een rol in haar leven hebben gespeeld. Uiteindelijk wordt zelfs een klein bonfire op het strand aangestoken. Een prachtige omgeving aan de zee. Waarbij ik heel goed kan begrijpen dat de meiden daar in het weekend konden bijkomen en opladen voor hun indrukwekkende werkweek.

En tja toen werd het vrijdag en vertrekken we met de bus richting Accra, en dus ook richting huis. Mijn meisje is stil en heeft het een en ander te verwerken. Het is voorbij; drie maanden toch zomaar omgevlogen. Graag wil ze mee naar huis maar wat laat ze veel achter.

In Accra aangekomen hebben we nog het Cultural Centre bezocht. Voor de laatste keer meegemaakt hoe aardig de bevolking is. Wij stappen met twee koffers en twee stuks handbagage uit de taxi. De markt kan je daar niet mee over, ik vraag me af wat we met de bagage gaan doen.. Er komen wat mannetjes op ons af die aanbieden op onze bagage te passen. Ze zijn van de trommel winkel. Dus wanneer we nog een trommel willen kopen of we dat dan bij hun willen doen. Ongelofelijk dat dat nog bestaat, en onze bagage wordt ook nog eens gedragen. Wij gaan lekker de market over en bij terugkomst staat alles netjes op ons te wachten. Uiteraard hebben we iets gekocht bij de mannetjes, waarvan één King George wordt genoemd en zijn nummer aan Lott geeft. Hij regelt ook nog een taxi voor ons, want Mummy is vast erg moe, dus ik moet op een bankje blijven wachten tot hij met de taxi komt.

Na een voorspoedige vlucht landen we dan om 6 uur op Schiphol. Een warm onthaal volgt. Thuis met elkaar aan de champagne en taart. Het huis staat vol bloemen een enorme hartballon van Nathalie die haar zus ernstig heeft gemist.

Dit was mijn verslag van 10 dagen Ghana. Ik ben mijn lieve Bas heel dankbaar dat ik in de gelegenheid ben gesteld deze ervaring met onze dochter te mogen meemaken. Dank je wel lieve Charlotte dat je met mij je leven daar hebt willen delen. In een paar dagen heb je me van hot naar her gesleept, met veel mensen kennis laten maken die een rol in jouw leven daar speelden. Een onvergetelijke ervaring!