De laatste weken zijn ingegaan..

Hallo lieve mensen!

Wat is de tijd weer omgevlogen en wat een enorme hoeveelheid reacties weer. Ben erg benieuwd (mega nieuwsgierig!!!!) naar de "Sint" van het gedicht... Kan me gewoon niet voorstellen dat jullie allemaal in de sneeuw zitten en met dikke winterjassen de deur uitgaan. Hier worden de eerste Kerstliedjes op de radio gespeeld, vind het nog steeds gek om te horen terwijl ik loop te puffen in de hitte.. Sinterklaas heb ik wel een beetje mee kunnen proeven; Willemijn had pepernoten uit NL opgestuurd gekregen, heeerlijk! Brengt me ook gelijk op het volgende onderwerp; het pakket dat mijn hockeyteam/vriendjes&vriendinnetjes/familie voor mij hebben samengesteld en opgestuurd. Het is er nog niet... Wacht met heel veel nieuwsgierigheid en spanning, en laat het jullie uiteraard weten zodra ik het heb ontvangen!

Allereerst wil ik het over de uberschattige jongetjes hebben. Vorige week dinsdag zijn Willemijn en ik na het werk richting hun dorpje vertrokken, waar we weer door Steven (onze contactpersoon) zijn opgehaald en afgezet. We hadden de jongetjes hiervoor alleen nog maar op school gezien, en we schrokken behoorlijk toen we hun 'huisje' en 'dorpje' zagen. Uiteraard wisten we dat ze arm waren, anders zouden ze onze hulp niet zo hard nodig hebben gehad, maar toch was het slikken. We liepen het dorpje binnen en werden, net als in alle andere plaatsen, warm onthaald met 'obruni'-geschreeuw en kleffe kinderhandjes op onze lichamen. Willemijn en ik zochten allebei naar de 2 jochies toen ik ineens twee armpjes om mijn benen voelde klemmen en in het gezicht van het eerste jongetje keek. Zijn grijns was zo aandoenlijk dat ik spontaan tranen in mijn ogen kreeg. Hij was zoo blij om ons te zien! En duidelijk ook heel trots dat hij de 'obruni's' persoonlijk kende. Hand in hand zijn we naar zijn huisje gelopen waar de rest van de familie EN het tweede jongetje op ons wachtte. Ook op zijn gezicht verscheen een grote lach toen hij ons in het verzier kreeg. Ik kreeg direct het baby zusje in mijn armen gedrukt met de mededeling dat ik haar vorige keer was vergeten, en dat ik haar vandaag dus echt mee naar huis moest nemen, want ik zou haar een veel betere toekomst kunnen geven. Ik zou willen dat het kon.. Anyway, oma werd van haar stoeltje gegooid, want wij moesten zitten en het hele dorp kwam om ons heen staan. Steven heeft geprobeerd daar foto's van te maken, maar die zijn niet allemaal even scherp, toch zal ik ze allemaal plaatsten. We hebben een soort Sinterklaas gevierd, want behalve de uniformen, schoenen, bakjes, etc. hadden we ook speelgoedauto's, pepernoten, stickers, pennen, etc. meegenomen. Het hele dorp werd gek van geluk! Echter bleef er 1 jochie nogal stil in een hoekje staan, en hij leek verdacht veel op het tweede jongetje; zijn grote broer dus.. Ook hem een uniform gegeven en daarna nog een keer extra schoolgeld betaald. Er gaan nu dus 3 jongetjes naar school dankzij jullie hulp! Waarschijnlijk plan ik een ochtend/middag in januari voor een bezoek met mama, zodat we nog eens terug kunnen om te kijken hoe het gaat. Al met al zijn Willemijn en ik zeer blij met het resultaat tot nu toe!!

Dan de vaccinatie dag, wat een ervaring! 's Ochtends vroeg stonden Nienke en ik bij het weeshuis om alle tafels, stoelen, etc. klaar te zetten, zodat we direct zouden kunnnen beginnen als Willemijn met Enoch en de vaccins zou arriveren. Uiteraard heeft het allemaal wat extra tijd en moeite gekost, aangezien dat nou eenmaal de gang van zaken is in Ghana. We hadden twee teams gemaakt. Team 1 bestond uit; Willemijn, Nienke en ik, team 2 uit; Enoch, Cille, Kate en Hani. Elk team had een tafel met naalden voor de Hep-B test, Hep-B teststrips, vaccinatie naalden, het vaccin, pleisters, stickers, een lijst voor alle namen en een vuilnisbak.

Een kindje vaccineren ging als volgt; het kindje werd gebracht door een van de andere vrijwilligsters (Hanna, Els, Nienke 2 of Kathrine), zodat zij eventuele tranen konden drogen. Elk kindje werd als eerste getest op Hep-B, omdat een vaccin geen zin heeft als het kindje de ziekte al heeft. Dat betekende dus wel dat het kindje, in het gunstige geval (namelijk negatief voor Hep-B), twee keer met een naald moest worden geprikt, waarbij de tweede naald ook nog eens groter en pijnlijker was. Heel veel tranen en gegil dus.. Tijdens het wachten voor het resultaat van de Hep-B test werden de naam en de leeftijd van het kindje genoteerd. Als de uitslag bekend was werden ook de (eventuele) vaccinatiedatum en het resultaat van de Hep-B test genoteerd, waarna het kindje wel of geen inenting kreeg. Na afloop kregen alle kindjes een sticker, met dank aan de donatie van AH, waar alle kindjes een lach van op hun gezicht kregen!

In eerste instantie zouden Willemijn en ik de registratie en de Hep-B testen doen, zodat Nienke in de tussentijd kon vaccineren, aangezien zij de enige bevoegde zuster in ons team was. Bij de andere tafel gaf Enoch de vaccinaties, en deed de rest de registratie. Gelukkig hebben Nienke, Willemijn en ik inmiddels een behoorlijk goede band, waardoor Nienke vond dat wij ook maar moesten gaan vaccineren. Dat zou alles veel sneller laten verlopen en ze weet dat ik geneeskunde wil studeren en vond dit wel goed staan op mijn CV. Vandaar dat Willemijn en ik, na zo'n 5x meegekeken te hebben, de rest van de dag ook hebben geholpen met het vaccineren. MEGA COOL!! Voelde me echt dokter, haha!

Al met al was het een inspannende, maar zeer geslaagde dag, waarbij we in totaal 130 mensen hebben ingeent. Helaas waren er ook een aantal kinderen positief, maar nu dat bekend is bij het hoofd van het weeshuis, kunnen er maatregelen worden genomen, zodat de kindjes een zo gezond mogelijk leventje kunnen leiden. De tweede vaccinatiedag zal plaatsvinden op 5 januari. We hebben deze datum gekozen, aangezien de tweede vaccinatie een maand na de eerste moet plaats vinden en een fijne bijkomstigheid is dat zowel Nienke als ik nog in Ghana zijn, zodat we Enoch kunnen helpen. Zowel mijn mama, als Nienkes ouders, broers en oma zijn in Ghana, dus het wordt voor hun een leuke ervaring om de band te zien die de vrijwilligsters onderling hebben, ons te zien werken en een indruk te krijgen van het leven van een Ghanese wees. We kijken erg uit naar de tweede vaccinatie dag!

Na 2 van die gave, maar lange dagen, waren we behoorlijk toe aan wat ontspanning en strand. Gelukkig gingen we donderdag op weg naar Cape Coast, met in ons achterhoofd mega lange files vanwege de opkomende verkiezingen. Gelukkig hebben we ontzettend veel mazzel gehad, want donderdagavond waren we na maar 4 uurtjes reizen gewoon in Cape; heerlijk! Vrijdag begon de drukte wel; er werd overal op straat gefeest en gedanst, en er stonden overal lange rijen van mensen die gingen stemmen. Af en toe waren er kleine akkeftietjes tussen de aanhangers van de twee verschillende partijen, waarvoor de ME en andere politieteams waren uitgerukt. Dat was de eerste keer dat ik politie op straat heb gezien in Ghana! Al met al is de dag heel rustig verlopen en hebben wij het hele weekend lekker geluierd zonder enige problemen. Helaas heeft NDC gewonnen met 51%, wat betekent dat mijn familie in een depressie zit, want zij waren voor de NPP, net als de meeste mensen in Kumasi. Sinds dinsdag is er een proces gaanden, aangeizne NPP alles en iedereen aanklaagt, omdat zij vinden dat er gefraudeerd is met de uitslag. Het item verkiezingen wordt dus vervolgd...

Morgen heb ik mijn laatste werkdag bij Public Health, aangezien Willemijn en Hani ons gaan verlaten na dit weekend en ik dan de enige vrijwilligster ben. Gelukkig kan ik, zoals eerder verteld, in Nienkes ziekenhuis meelopen. Ze heeft voor me geregeld dat ik op de kinderafdeling en de eerste hulp mag meekijken! Alle artsen hedden heel positief gereageerd toen ze vertelde dat er een NL meisje zou komen dat geneeskunde wil studeren en overal in geinteresseerd is. Ze zeiden dat ze me van alles gaan uitleggen en laten zien.

Nienke had al een verhaal dat in NL het einde van de carriere van de dokter zou betekenen; Een vrouw was bevallen van een tweeling en daarbij behoorlijk uitgescheurd. De dokter (trouwens niet eens een opgeleide verloskundige, maar gewoon basisarts.. Volgens hem kennen ze geen specialisaties in Ghana; veel te duur!) begon dus met hechten. Na een tijdje werd er gelachen en kwamen alle zusters even een kijkje nemen. Nienke was nieuwsgierig geworden naar wat er zo grappig was, en vroeg dus om uitleg, waarop de dokter haar vertelde dat ze de draag nog in haar handen had, maar de naald een beetje kwijt was. Ze hebben zo'n 15 minuten gezocht, maar hij was echt nergens te vinden. Toen hebben ze de vrouw maar dichtgemaakt, met mogelijk een naald in haar, heeeeeel normaal... Jullie begrijpen dat ik zeer benieuwd ben naar de dingen die ze voor mij in petto hebben. Het enige nadeel is dat ik elke ochtend om 5 uur zal moeten opstaan, aangezien ik om 6 uur in de tro moet zitten, maar dat zal ik de komende jaren toch wel moeten, aangezien co-assistenten altijd alle fijne diensten mogen draaien. En ook als arts verwacht ik dat ik op rare tijden moet gaan werken, maar dat vind ik nou juist zo gaaf en uniek aan het artsenbestaan!

Ik merk dat ik steeds meer vertrouwen krijg in het feit dat ik geneeskunde ga/mag/kan studeren, al hou ik altijd in mijn achterhoofd dat het misschien niet zal lukken. De positiviteit haal ik voornamelijk uit de complimenten die ik van iedereen krijg. Zo zei Hani, de geneeskunde student uit Australie, dat hij in zijn hele studie nog nooit iemand zo nauwkeurig, en toch mega snel, bloeddruk had zien meten. Hij wilde een les, en die heb ik hem gegeven. Hij zei dat mijn uitleg veel duidelijker was dan van zijn eerdere leraren. Ook Enoch blijft positief over me, volgens hem zullen mijn aanbevelingsbrieven veelbelovend zijn, omdat dat nou eenmaal is hoe ik ben. Lief en gaaf he?!

De komende twee weekeinden blijven Hanna en ik lekker thuis om even volledig tot rust te komen. Huisgenoot Nienke is naar Accra, maar wordt morgenavond even vervangen door zuster Nienke, aangezien we een snoep&meiden middagje gaan houden en 's avonds uitgaan om Willemijn haar laatste avond goed door te brengen. We hebben er zin in!

Lieverds, succes daar in de kou, ik denk aan jullie allemaal en hoop dat ik volgend weekend weer tijd heb om over mijn aankomende werkdagen te vertellen. Dikke knuffel!

P.S.: Mijn allerliefste zussie is sinds vandaag beugelloos, en daardoor een nog grotere schoonheid. Ik hou van je uk!