Zoveel mooie ervaringen!

Dag lieve volgers!

Het spijt me dat het zo lang geleden is sinds ik mijn vorige verslag heb geschreven. Ik heb het zo ontzettend druk met allerlei leuke dingen!

Ik wil jullie graag opnieuw bedanken voor alle reacties. Het blijft zo enorm leuk om te lezen, voel me dan weer even thuis! Al is dat ook hier steeds meer het geval. Na een weekend reizen, verlang ik zelfs naar mijn 'eigen' bedje, douche en 'familie' hier in Kumasi. Het ontvangst is namelijk altijd warm. We krijgen een vragenvuur op ons af hoe het was enz, en worden vriendelijk verzocht snel te douchen en naar bed te gaan, want rust is het allerbelangrijkste na een lange reis. Super fijn, want na een aantal uur in een tro te hebben gezeten, wil je alleen maar slapen!

Na mijn vorige verslag te hebben geschreven, ben ik vol spanning naar huis gegaan ivm de mogelijke puppy die daar zou kunnen zijn. En.................... Er was geen puppy. Maar we zijn hem wel gaan halen die middag, dus uiteindelijk had ik 's avonds een puppy in huis! Super lief, heb uiteraard foto's gemaakt, dus die kunnen jullie gaan bewonderen. Een puppy kopen is hier trouwens ook weer een verhaal apart hoor! Het is gewoon een kwestie van geld meenemen, aan de familie geven, en de puppy meenemen. Onze pup is inmiddels AL 4 weekjes oud, veel te jong volgens Nederlandse normen, maar hier mogen pups al vanaf dag 1 weg bij hun mama. Mijn drie Deense huisgenootjes wilden de pup graag CED noemen, omdat de C voor Camilla& Charlotte staat, E voor Emilie en D voor Ditte. De pup heeft welgeteld 1 dag naar deze naam moeten luisteren, want toen ik terugkwam van mijn weekend in Cape Coast, vertrouwde de familie mij toe dat ze de Deense meisjes niet zo aardig vonden, en de pup liever Charlie wilde noemen. Echter vond ik dit niet zo'n goed idee, dus heet hij nu Messi (inderdaad vernoemd naar de voetballer; mijn hostbroers zijn gek van hem).

Het weekend in Cape Coast was zowel super leuk als emotioneel best zwaar. Vrijdagochtend zijn we dus lekker vroeg vertrokken, waardoor we rond het middaguur aankwamen. Willemijn en ik hebben samen de tour door het kasteel in Cape Coast gedaan. Het was erg interessant, want Nederland heeft een groot aandeel gehad in de slavernij hier, iets wat ik tot mijn schaamte niet echt wist. Wat ik ook boeiend vond om te horen, is dat veel mensen in Cape Coast Nederlandse achternamen hebben. De vrouwelijke slaven werden namelijk regelmatig verkracht door de Nederlandse soldaten, en die kindjes kregen dan hun vaders naam, waarma ze opgroeiden in Cape Coast en de omliggende dorpjes. Die avond hebben we een drama diner gehad.. In totaal hebben we 2,5 uur moeten wachten voordat alle gerechten geserveerd waren. Die avond hebben we lekker gefeest met zijn allen, aangezien de volgende dag Steph zou vertrekken. Bij het afscheid de volgende ochtend, moest ze zelf heel erg huilen, dus dat maakte het moeilijker dan verwacht. Die avond zijn we met de overige meiden uit eten gegaan. We begonnen buiten op het terras, maar het begon al snel te stormen. Helaas had het restaurant binnen geen plek voor ons, waardoor we de tafels verplaatst hebben naar de winkel van de buren. Dat kan allemaal hier in Ghana, we hebben erg moeten lachen! Na het etentje was iedereen kapot van de avond/nacht ervoor, dus zijn we redelijk bijtijds ons bedje ingedoken. Zondag zijn we na het ontbijt richting het station vertrokken, om terug te reizen naar Kumasi. Het afscheid van mijn huisgenootjes was niet moeilijk, maar op het moment dat ik Juliette gedag moest zeggen, kwamen de tranen. Ze is zo lief voor me geweest, en ik heb het echt aan haar te danken dat ik over mijn heimwee ben gekomen de eerste donderdag. Bij thuiskomst ben ik verhuisd naar de kamer van de Denen, wat super fijn is! Heb nu lekker mijn eigen douche, toilet en nog meer ruimte.

De maandag na Cape Coast zijn Willemijn en ik naar de Kejetia markt geweest, om alle benodigde spulletjes voor de jongetjes te kopen. De Kejetia markt is de grootste markt in West-Afrika, en dat viel te merken. We hebben onze ogen uitgekeken en ik zou er een heel verslag over kunnen schrijven. Ze verkopen er werkelijk alles; van koeienkoppen tot kleding tot specerijen! Ik heb deze keer geen foto's gemaakt omdat we weinig tijd hadden om alles te kopen. Ik ben van plan snel terug te gaan, met alleen mijn foto camera, want een tas is te gevaarlijk, dus ik hoop jullie de volgende keer een indruk te kunnen geven.

Trouwens, over de foto's, ik kan blijkbaar maar een maximum aantal foto's plaatsen op waarbenjij.nu, dus ik ga er aantal verwijderen van de eerdere verslagen, zodat ik weer nieuwe kan plaatsen. Uiteindelijk zal ik van al mijn foto's en ervaringen een boek maken, zodat jullie alles (opnieuw) kunnen bewonderen als ik eenmaal terug ben.

De woensdag na Cape Coast zijn we met de meeting gaan volleyballen op een school. Anthony (medewerker van PA) is volgens zichzelf namelijk prof. volleyballer, en het leek hem leuk om ons te coachen. Het schoolteam was erg goed, dus we zijn het eerste potje volledig ingemaakt. Het tweede potje had Anthony een hele tactiek bedacht, waardoor we volgens hem echt zouden gaan winnen. Niet dus, hahhaha! Al met al hebben we wel heel erg veel plezier gehad! Wel heb ik mijn rechter ringvinger zwaar gekneusd, waardoor deze binnen een aantal minuten 2x zo dik was als normaal.. Mijn familie heeft daar gelukkig allerlei middeltjes voor, en dus moest ik de vinger in een badje met allerlei specerijen stoppen, waardoor de zwelling zou afnemen. Mijn hand tintelde, voelde koud en warm tegelijk, maar het heeft geholpen. Denk ik dan. Na 2 dagen was de zwelling namelijk weg, maar dit kan natuurlijk ook komen door het zalfje wat ik er zelf op had gesmeerd, hahah!

Die avond wachtte er thuis wel een grote verrassing op me, namelijk Nienke, 1 van mijn 2 nieuwe huisgenootjes. Ze is een super aardig meisje, maar nog erg verlegen. Ik heb haar een beetje onder mijn hoede genomen de eerste paar dagen, omdat ik zelf natuurlijk heel goed weet hoe alleen je je kan voelen. Dat weekend is ze daarom direct met de groep meegereisd naar Accra!

Accra voelde echt als terugkomen in de 'normale' wereld. Westers eten, normale wegen, normaal verkeer, etc. De reis duurde helaas wel erg lang; 6 uur... Dit komt omdat de weg van Accra naar Kumasi momenteel wordt hernieuwd, normaal duurt het maximaal 3 uur om tussen de twee steden te reizen. Het erge was nog, dat de reis niet eens zo vervelend was. We zijn namelijk vanaf het station in 3 taxi's gestapt naar het Salvation Army HOSTEL. En ja, dat betekent inderdaad het Leger des Heils, maar hier is dat niet voor daklozen, maar voor arme reizigers zoals wij. Maar goed, na 30 minuten in een taxi te hebben gezeten, werden we eruit gegooid bij de Salvation Army SCHOOL.. Blijkbaar kenden de taxi chauffeurs geen Hostel, en ze dachten dat we hier wel akkoord mee zouden gaan. Na ze uitgelegd te hebben dat 11 vrijwilligsters op vrijdagavond 9 uur echt niks bij een school te zoeken hadden, waren ze uiteindelijk bereid ons naar het Hostel te brengen. We hebben wel zelf de weg moeten uitvogelen.. Iedereen was strontchagrijnig en we zijn dan ook naar de KFC gegaan om onze honger te stillen om vervolgens direct ons bed in te duiken. De volgende dag werd iedereen gelukkig vrolijk wakker en zijn we naar de Delifrance gegaan om te ontbijten. Een chocolade croissant smaakte als de Hemel na 4 weken pap als ontbijt te hebben gegeten! We zijn naar het Cultural Centre gekocht, waar ik alles wilde kopen wat ik zag. Ze verkopen de meest mooie schilderijen, armbanden, leren tassen, sjaals, etc. Bepakt en bezakt zijn we daarna ook nog naar de Shopping Mall gereden! Daar viel het een beetje tegen, want ondanks onze ervaringen, hoopten we heel naief toch op H&M, Zara en andere fashionable winkels. Daarna hebben we onszelf (11 meiden) in 2 taxi's gepropt om terug naar het Hostel te gaan. Ik zat op AK's schoot op de voorstoel, heel comfortabel, NOT! Ik ben inmiddels wel zo ervaren met de Ghanese taxi's dat ik weet hoe de raampjes open moeten. Het is namelijk zo dat de raampjes vaak geen hendel hebben om aan te draaien, waardoor de meeste vrijwillligsters weg zitten te puffen tijdens de reis. Mijn broers hebben mij gelukkig geleerd dat je de hendel gewoon aan de chauffeur kan vragen, want die bewaard hij in het dashboard kastje. Super handig! Zo konden we toch nog ademen met zijn allen in de krappe ruimte.

Die avond heb ik mijn duurste diner in Ghana gegeten; sushi vooraf, als hoofdgerecht kreeft, zalm en gamba's en brownie als dessert. Inclusief 2 Pina Colada's kostte het 95 cedi's, wat neerkomt op zo'n 40 euro. Een mega uitgave volgens de lokale bevolking, want een normaal avondmaal inclusief drankje kost rond de 10 cedi.

De volgende dag zijn we na het tweede ontbijt met verse croissantjes, weer richting Kumasi vertrokken. Rond 5 uur waren Nienke en ik thuis, waar Hannah, mijn tweede kamergenootjes ons opwachtte. Ze komt uit Hamburg, Duitsland en is echt helemaal geweldig! Ze lijkt ontzettend op mij, is heel grappig en ook nog eens lief! Ik kan dus zeggen dat ik heel erg blij ben met haar op de kamer! Nienke is ook nog steeds aardig, maar blijft een beetje verlegen, wat praten soms moeilijk maakt. In totaal zijn er 5 nieuwe meiden aangekomen; Nienke(NL), Hannah (Duitsland), Anna (39 jaar!!! Spanje), Alice (GB) en Marije (NL). Het schijnt dat er eind november een Australische jongen komt, iets wat we allemaal erg leuk vinden, want we kunnen wel wat nuchterheid gebruiken met al die meiden drama's. Echter vinden we het ook een beetje zielig, want 1 jongen tussen 15 meiden zal best pittig zijn voor hem, dus hopelijk komen er meer jongens!

Ik ben inmiddels expert in handwassen en badkamers schoonmaken, maar mijn rug is daardoor helemaal scheefgegroeid. Ik mis de kraaksessies van Lex!! De badkamer schoonmaken was echt Hel.. Nienke heeft namelijk heel erg last gehad van diarree, waardoor de WC verstopt zat. De familie heeft deze ontstopt, maar de rioolinhoud kwam daardoor in het doucheputje omhoog. Nienke en Hannah moeten om 7u 's ochtends al weg naar hun werk, dus toen ik rond 7.30 opstond en wilde gaan douchen, trof ik een bruine badkamer aan............ Te ranzig! Ik ben toen maar gaan boenen, tot het glom, maar heb daardoor wel het virus een beetje overgepakt. Afgelopen donderdag avond had ik namelijk een beetje last van mijn buik, vrijdagochtend ook, maar ik ben wel gaan werken. Toen ik die middag aankwam op het station bij mijn huis, moest ik echter overgeven... Hel voor mij. Gelukkig is het tot nu toe bij 1x gebleven en voel ik me momenteel prima, maar ik doe het dus wel een beetje rustig aan!

Het was trouwens wel een zeer goed idee van mij om de badkamer schoon te maken, want sinds die ochtend hebben we geen stromend water gehad.. Ook de elektriciteit houdt er regelmatig mee op.. We moeten het dus doen met bucket showers, wat me niet echt schoon doet voelen, maar het is beter dan niks!

Afgelopen week zijn Willemijn en ik trouwens naar het dorpje geweest van de jongetjes om de spullen te brengen. 1 van de twee was naar een begrafenis, maar de ander hebben we mega gelukkig gemaakt. Ik wil degene die hebben gedoneerd dan ook ontzettend bedanken voor jullie hulp. Namens het hoofd van de school, hun moeder, een dorpgenoot en de pastoor; God will bless you!
Dit jongetje, Awkwaasi, kon niet ophouden met glunderen. Hij is zo trots op zijn nieuwe schoenen en schooluniform. Hij liet Willemijns en mijn hand niet meer los en wilde dan ook met ons mee de auto in. Zijn moeder moest hem er uit tillen, en hij heeft zo ontzettend hartverscheurend gehuild toen we wegreden, dat we allebei tranen in onze ogen kregen.. Volgende week gaan we terug om de spullen te brengen voor het andere jongetje. We hebben de spullen niet achter gelaten, omdat we ook zijn reactie persoonlijk willen zien. Hopelijk zal de ander niet weer gaan huilen, want ik ben bang dat ik hem dan echt meeneem naar huis!

Zoals de meeste van jullie inmiddels zullen weten, zal mijn lieve mama op 3 januari hierheen komen! Ik heb een super leuke planning opgesteld, waaronder; aapjes kijken en voeren, in het oerwoud klimmen, slapen bij een waterval, etc. Het is nog heel ver weg, maar de tijd vliegt hier, dus voor ik het weet zal ik mama ophalen van het vliegveld in Accra. Te gaaf!

Ook wacht ik met smart op babynieuws van Jef en Gab, ik ben zooo benieuwd!

Nou lieverds, dit was het weer voor vandaag. Ik kan jullie niet beloven wanneer ik mijn volgende verslag schrijf, maar ik zal proberen er minder tijd tussen te laten zitten! Tot de volgende keer!