Weekendje thuis

Lieve iedereen,

Hier ben ik weer! Ook vandaag kostte het even moeite om op het internet te komen, maar inmiddels ben ik zo gewend aan de Ghanezen dat ik me er niet meer druk om maak. Voor julie is het wel leuk om te weten wat er nu weer is gebeurd, dus dat zal ik even vertellen!

God is hier erg belangrijk en aanwezig. Op elk reclamebord staat wel een citaat uit de bijbel. Nu weet iedereen dat zondag de dag is waarop iedereen moet rusten en naar de kerk gaat. Zo ook hier. Voor de zekerheid hadden we daarom vrijdag nog gevraagd hoe laat het internetcafe zou openen op zondag. Het antwoord was 10 uur 's morgens. Mijn huisgenootjes en ik vertrokken daarom om half 10 richting Adum, de wijk waar het internetcafe ligt, zodat we om 10 uur daar zouden zijn. Eenmaal aangekomen stonden ook andere vrijwilligsters buiten het cafe. Buiten ja, want het was dus dicht, en volgens het briefje op de deur zou de openingstijd deze zondag pas om 12 uur zijn. De reden? Jezus zou langs komen op Aarde vandaag, dus alle kerkdiensten liepen uit.. Na enig overleg hebben we onszelf voor het cafe geinstalleerd, lekker in het zonnetje met een ijsje van een straatverkoper. Een uur eerder dan verwacht, zagen we binnen mensen bewegen, en om 11.10 ging de deur open. Openingstijden zeggen hier dus echt niks.. Ach ja, gewoon om lachen en verdergaan, dat doet iedereen hier!

Om even terug te komen op God, ook op elke tro is een citaat van de bijbel geschreven. Dat is waarschijnijk om je nog enigszins veilig te voelen in de uit elkaar vallende voertuigen, die uit de hele wereld komen. Zo reed ik laatst in een busje van het loodgieterbedrijf 'van Dongen' uit Alkmaar, en vandaag nog met een Kroket van Ed busje, haha! Ik moest gelijk denken aan opi, aangezien hij me verbied om in afgeschreven auto's te rijden. Hier is het nou eenmaal niet anders, sorry opi!

Maandag heb ik verteld over mijn allereerste werkdag hier, en alle bijzondere en vieze dingen die daarbij komen kijken. Terugkijkend op de hele week, viel maandag nog ontzettend mee! Dinsdag waren Juliette en ik nog steeds met z'n tweetjes, dus zijn we weer naar een relatief kleine locatie gegaan, deze keer een school voor kinderen van 2 t/m 8 jaar. We hebben daar twee vrijwilligers ontmoet die via een andere organisatie lesgeven aan de kinderen. Bij aankomst werden we door hun gewaarschuwd dat er les wordt gegeven op traditionele manier. Wat de betekenis daarvan was, wist ik uiteraard nog niet, maar werd me helaas snel duidelijk. De eerste klas die we binnen gingen, bestond uit kinderen van de oudste leeftijdscategorie; 7 en 8 jaar. Toen we binnen kwamen, keek iedereen op en liet een glimlach zien. We zeiden gedag en vroegen hoe het met hen ging. Direct stonden ze allemaal op en zeiden: "We are fine, thank you for asking, how are you?" Na het verlaten van de klas om naar de allerkleinste te gaan, kon ik me niet inhouden en vroeg aan het hoofd van de school, waarom ze dat moeten zeggen. Zijn antwoord was een schaapachtig glimlachje, wat me erg irriteerde. In het lokaal van de kleintjes werden we ontvangen met geschreeuw en gelach, maar al snel zat iedereen keurig op zijn of haar stoeltje en werden we bekeken met oogjes vol angst. De lerares had namelijk met een houten stok gezwaaid en geschreeuwd om stilte. Blijkbaar was mijn verbazing van mijn gezicht af te lezen, want buiten vroeg het hoofd van de school of ik ook dit abnormaal vond. Aangezien mijn antwoord 'ja' was, legde hij me uit dat ze simpelweg niet weten hoe ze de kinderen anders moeten straffen dan met de stok, omdat de volwassenen als kind ook zo zijn behandelt en er geen luxe materialen zijn, zoals speelgoed e.d., om af te pakken ter straf. Die uitleg heeft me wel een enigszins zachtere kijk gegeven, omdat het puur onwetendheid is, maar het zat me alsnog niet lekker.

Die middag heb ik met mijn host oom gesproken, en samen hebben we besloten om met mijn supervisor een soort plan te schrijven voor scholen om andere (betere!!) manieren te vinden om kinderen manieren te leren en te straffen als dat nodig is. Volgens alle andere vrijwilligsters een onmogelijke taak, maar jullie kennen me; wat in mijn kop zit, gaat er niet zo makkelijk weer uit. Ik ben dan ook vastbesloten om, in de drie maanden dat ik hier ben, een aantal scholen voorlichting te geven, en ze de manieren te laten toepassen.

Dan de rest van de week; woensdag zijn we naar een dorp gegaan, waar we de volwassen mensen hebben gecontroleerd op hepatitis B, bloeddruk, BMI en suikerziekte. Willemijn (NL; Uithoorn!) en Julie (Deens) waren inmiddels terug uit Mole, dus we hebben lekker met z'n viertjes gewerkt. Donderdag en vrijdag waren erg lange dagen; van half 9 's ochtends tot half 6 's avonds.. Vooral vrijdag was erg pittig. Die dag zijn we naar een school in Mampong geweest, waar 980 kinderen op zitten, die allemaal gecontroleerd moesten worden op schimmel, wondjes, ringworm, etc. Helaas zag ik daar de nare gevolgen van het gebruik van 'de stok' erg vaak terug.. Veel kindjes hadden geinfecteerde wonden op hun armen, benen, buik en rug, duidelijk in de vorm van de stok en op plekken die verborgen worden door kleding. Een klein jochie van ongeveer 6, had een wond van zijn rechter tepel tot aan zijn linker heup, volledig ontstoken. Hij gaf geen kik toen ik de wond schoonmaakte, openmaakte, behandelde en verbond. Zo sneu... Versterkte mijn gevoel om mijn plan door zetten!

Die middag zat ik volledig gebroken in een tro richting huis, toen de lucht betrok en de tro ineens stopte. Iedereen werd verzocht uit te stappen; hij reed niet verder ivm de opkomende storm. Daar stond ik dan, ergens boven op een berg. Ik ben toen maar gaan lopen en kwam er achter dat ik niet zo heel ver van huis was, dus dat scheelde. Ben naar huis gerend om nog voor de regen thuis te zijn, en dat is me gelukt. Op het moment dat ik de deur achter me dicht deed, brak het los. Pikzwarte lucht, keiharde wind en mega grote regendruppels. Duurde bij elkaar een half uur, toen was het weer bloedheet. Geinig om mee te maken vanuit een donkere kamer met wapperende gordijnen!

Woensdag hebben we weer een meeting gehad met alle vrijwilligsters. Het was erg gezellig om iedereen te zien, en ik verbaasde me erover hoe snel ik geintegreerd was in de groep! Anthony en Gabbi hadden een quiz gemaakt en voor chips en popcorn gezorgd, zo onwijs lekker om weer even iets westers te proeven! Die avond ook weer met z'n allen uit eten geweest, heb een heerlijke groente curry met rijst gegeten. Iedereen om me heen zat hamburgers en pizza te eten, en vonden het maar raar dat ik nog zin had in rijst na dat bijna elke dag te moeten eten. Blijkbaar word je het zat na een paar weken, maar voor nu geniet ik er nog van! Sowieso vind ik bijna alles wat ik tot nu geproefd heb bij mijn familie heerlijk! Dat wordt enorm door ze gewaardeerd, aangezien de meeste vrijwilligsters niks lusten, of niet eens proeven. Dinsdag heb ik geholpen fufu te maken; een soort rare deegbol gemaakt van casave en andere groentes. Het is pittig werk, want het wordt gemaakt door een enorm stuk hout neer te laten komen in een pot met het spul. Na de stok 10x neer te laten komen, was ik kapot en heeft mijn 'broer' het overgenomen voor de rest van de twee uur die nodig was om het te maken. De fufu wordt geserveerd met een soort soep/saus/derrie. Ik vond het erg lekker, maar het was wel een vreemde substantie in mijn mond. Donderdag heb ik banku gegeten, weet eigenlijk nog steeds niet precies wat dat inhoudt. In ieder geval mega pittig, want de tranen sprongen in m'n ogen bij de eerste hap en ik heb ongeveer 1,5 L water gedronken tijdens het eten. Volgens mijn familie hilarisch! Vrijdag tijdens de lunchpauze, werden we meegenomen door het schoolhoofd om bij haar thuis te eten. Haar zussen hadden van alles gemaakt. Ik heb vooral genoten van de stew met vis en groenten, echt mega lekker!

Gister zijn we met alle vrijwiligsters naar het cultural centre van kumasi geweest, waar ze van alles verkopen; paintings, aardewerk, kralenwerk, etc. Heb wat dingetjes gekocht, maar wat hou ik nog lekker geheim! 's Avonds zouden we met z'n allen uit eten gaan, maar dat heb ik even aan me voorbij laten gaan. Ik was om 5 uur 's middags zo kapot van de indrukwekkende week, dat ik lekker m'n bedje ben ingedoken en vanochtend om 7u pas weer wakker werd. Voel me nu weer top! Bij de andere vrijwilligsters heerst nog steeds ziekte, dus ik sla me er goed doorheen!

Zodra we klaar zijn in het internetcafe, gaan mijn huisgenootjes (Camille, Ditte en Emilie), Steph, AK en ik naar ons huis, om onze 'broers' op te halen voor de voetbalwedstrijd van vanmiddag om 3u. Het schijnt een waar spektakel te zijn, omdat de voetballers geen techniek hebben, maar wel erg fysiek zijn! Ben zeer benieuwd!

Met mijn camera heb ik inmiddels heel wat foto's geschoten, helaas krijg ik die van mijn iPhone nog steeds niet op de computer, maar ik hoop dat de rest dat gemis compenseert.

Ik wil even een speciaal berichtje voor papa plaatsen, omdat ik het mega stoer en ook best een beetje eng vind, dat hij de marathon van Amsterdam loopt vandaag! Ik ben super trots op je pap, en in gedachte ben ik bij je! Dikke knuffel!

Veel kijk plezier voor de rest, en tot snel!! Dikke kus.