Eerste weekend en werkdag

Lieve allemaal,

Hier mijn tweede verslag vanuit Ghana. Hopelijk blijft de internetverbinding lang genoeg in werking, aangezien ik een van de weinig snelle internetcafe's van Kumasi zit. Helaas kan ik geen foto's uploaden, omdat het te druk is en de gemeenschappelijke router dat niet aankan oid... Die krijgen jullie dus zo snel mogelijk te zien!

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de super lieve reacties die ik kreeg op mijn eerste blog, deed me erg goed. Na mijn vorige blog te hebben geschreven, ben ik uit eten gegaan met Juliette (NL), Catherine (Deens) en Cecilia (nieuw&Deens) in Friend's Garden. Ze waren alledrie erg lief voor me. In het restaurant kregen we een bakje met water voor ons neus, om onze rechter hand in te wassen. Links is ten strengste verboden, aangezien dat de hand voor het toiletgebruik is!! Het was een leuke avond, en ik was vooral erg blij niet meer alleen te zijn. Toen ik aankwam bij mijn hostfamilie, heb ik nog even met hen gepraat, en het zesjarige meisje, Abigail, heeft mijn haar gedaan. Daarna ben ik lekker naar bed gegaan, want door alle emoties was ik behoorlijk kapot.

De volgende ochtend, vrijdag, was ik om 6u wakker, zoals iedereen hier, en was het weer eventjes zwaar. Gelukkig was dat gevoel snel over, aangezien ik om 8u had afgesproken of Asafo station. Vanaf dat station gaan tro's in alle richtingen buiten Kumasi. Mijn hostfamilie zei dat het ongeveer 15 minuten met een taxi was, dus ik heb het zekere voor het onzekere genomen en ben een half uur van te voren vertrokken. Achteraf was dat een goede zet, want die 15 minuten waren Ghanese minuten. Ik deed er namelijk precies 30 min over, dus ik was gewoon op tijd! Aangekomen op het station werd ik omsingeld door mannen die me in hun bus wilde proppen, maar toen ik zei dat ik naar Takoradi moest, liepen ze allemaal weg. Ik stond namelijk op de plek met de tro's naar Accra... Na aan een vrouw gevraagd te hebben of ze misschien nog meer obruni's had gezien, vond ik de andere meiden snel. Toen was het nog even wachten tot de tro vol zat, er is dus geen afgesproken vertrektijd, erg frustrerend... Maar na 20min gewacht te hebben, kon de trip met Steph (Australisch), Juliane (Duits), Juliette (NL) en Cornelia (Zwitsers) eindelijk beginnen. De eerste tro bracht ons dus naar Takoradi, wat een reis is van ongeveer 5 uur met extreem veel getoeter en geschreeuw. Tijdens files en voor het stoplicht lopen vrouwen rond met enorme manden op hun hoofd met allerlei eten en drinken. Het is een makkelijk systeem: kwestie van geld uit het raampje steken en er iets voor terug krijgen. Het meeste kost 1 cedi, wat ongeveer 45 eurocent is. Zo heb ik overheerlijke papaya, ananas en cola gekocht. Aangekomen in Takoradi, moesten we overstappen op een tro richting Bejin.

Het Bejin Beach Resort was prachtig. Allemaal houten hutjes met palmbomen en uitzicht op zee. 1 nacht kost wel 17 cedi, omgerekend dus zo'n 7 euro. Heerlijk avond gegeten en toen snel naar bedje, want de volgende ochtend moesten we vroeg op, en de reis was best vermoeiend geweest door al het wachten en de hitte.

Na een heerlijk ontbijt met verse eitjes, vertrokken we naar het bezoekerscentrum van Nzulezo; een dorpje op palen in het water, alleen bereikbaar met een kano. De vaart zou een uur duren, echter hadden we een kano die lek was, waardoor we alle zes een leeg flesje water in onze handen kregen gedrukt en het water eruit moesten scheppen. Helaas liep het water er sneller in dan dat wij het eruit kregen, waardoor we erg zwaar waren en we er een half uur langer over hebben gedaan dan gepland. Toen we eenmaal aankwamen hebben we onze kapitein gevraagd het gat te dichten, maar hij moest alleen maar lachen; "we won't sink as long as you keep pouring the water out". Dat wilden we dus net niet horen..

We werden welkom geheten door de Chief van het dorpje, en hij hield een welkomstpraatje waarin hij oa vertelde dat er ongeveer 450 mensen leven in het dorpje, de kerk onder water staat, er alleen een hele slechte, arme basisschool is en dat hij graag geld wilde inzamelen voor een ziekenhuisje. Daarna mochten we zelf wat rondlopen, wat een hele gekke ervaring is. Het eerste kindje dat we zagen begon keihard te huilen, onze gids vertelde later dat het kwam omdat ze bang is voor blanke mensen. Ik heb indrukwekkende foto's gemaakt, maar die krijgen jullie dus later. Na de tour was de kano nog steeds lek, en toen hebben we er echt op aangedrongen dat het gat gedicht zou worden. Dat heeft de kapitein uiteindelijk dan maar gedaan; met een stukje hout en palmblad. Na vijf minuten was het alweer raak.... Typisch Ghana; alles wordt opgelost, maar niet voor de lange termijn, waardoor het probleem alleen maar groter wordt.

Na teruggekeerd te zijn in Bejin, hebben we weer een tro genomen naar Takoradi, en vanaf daar naar Cape Coast. Tijdens de reis kreeg ik een baby op schoot, en was de tro overvol met in het zwart geklede mensen. Toen we vroegen wat ze gingen doen, en wij ze vertelde mee te leven, na gehoord te hebben dat het om een begrafenis ging, werden we uitgelachen. Begravenissen zijn hier helemaal niet triest, want de overledene is naar de Hemel, en dat is veel beter dan leven in de arme omstandigheden van Afrika. Sounds fair, behalve dan dat ik niet gelovig ben, haha.

Het Oasis beach resort in Cape Coast was fantastisch! Daar kostte een overnachting 15 cedi, alleen dan sliep je wel met z'n 10en op de kamer ipv een privehutje te hebben, maar ook hier was het gaaf! We zijn eerst ons eten gaan bestellen en toen uitgebreid gaan douchen. Uit ervaring wisten de andere meiden dat het toch uren zou duren. Heb daar de eerste warme douche in Ghana gehad, onder een sterrenhemel en met een palmboom naast me. Is weer eens wat anders dan het zielige straaltje in de mini badkamer in mijn huis, die ik niet kan ophangen... Daarna dus heerlijk genoten van een vette hamburger met friet, ook echt een verademing na alle enorm pittige curry's met rijst. Er was een optreden van een lokale stam, met dans en trommels, erg gaaf! Daarna tot 3u gedanst en cocktails gedronken met de meiden en Kristina en Cecilia, die daar ook waren.

De volgende morgen was het hele resort om 6u wakker, ivm de vissersmannen die de netten in zee moesten uitgooien en die een paar uur later er ook weet uit kwamen halen. De hele visvloot van die dag wordt op het strand van Cape Coast opgehaald door vrouwen en kinderen. Een hele belevenis om te zien. Ben ook de zee nog ingeweest met Steph, zo onwijs gaaf met hoge golven en helderblauw water. Op het strand werden we omringd door kleine meisjes die ons haar wilden doen, dus ook daar heb ik kapperklant gespeeld. Ze zijn allemaal even schattig en zou ze het liefst meenemen om ze een leven te geven in plaats van als slaaf te worden behandeld.

Een meisje van 11, Helina, vertelde dat ze haar ouders al heel lang niet had gezien, omdat ze in Accra wonen, en zij bij een mevrouw woont waar ze eten voor moet verkopen, waardoor ze niet naar school kan. Ook vertelde ze dat ze geslagen wordt als ze niet alles verkoopt, wat bijna elke dag is..

Rond 3u zijn we richting huis vertrokken, tijdens de terugreis is de bus nog tegen een auto aangereden en zaten we vast in de modder, maar uiteindelijk zat ik om 7u met de hele familie te eten op de binnenplaats. Een van de honden is kwijt, dus daar ging het gesprek voornamelijk over. Ook waren ze geinteresseerd in mn trip, en hebben ze verteld over hun kerkbezoek van 3 uur. Ze willen me een keer meenemen.....

Vanochtend was ik om 6u weer wakker en heb ik oats (een soort pap) als ontbijt gegeten. Ik hoefde pas om 9.15 op het Sofoline station te zijn, waar alle tro's binnen Kumasi vandaan vertrekken, dus ik had nog alle tijd. Rond 7u kwam er een vriend van de familie, Emmanuel, langs en daar heb ik lang mee gepraat. Hij is accountant en heeft een vriendin die zuster is en voorlichting geeft in allerlei arme dorpjes. Hij gaat dan met haar mee, en leert de mensen met hun geld om te gaan en te sparen. Hij wil me een keer meenemen naar zo'n dorpje, om me te bewijzen dat ik nog geen echte armoede heb gezien, al dacht ik van wel refererend aan de hutjes en dorpjes die ik heb gezien tijdens de lange busreizen.

Om 8.45 ben ik richting het station vertrokken met Akosua, de zus van mijn hostmoeder die ook bij ons woont. Ze heeft me de looproute laten zien van 10 minuutjes, zodat ik geen taxi hoef te nemen. Om 9.15 was de rest er ook en zijn we naar een weeshuis vertrokken voor gehandicapten. Gehandicapten worden in Ghana gezien als straf van God, en zijn een schande voor de familie, dus ze worden voornamelijk gedumpt in huizen als deze. Bij de kleine kindjes hebben we schimmelinfecties, ringworm en ontstoken wondjes behandeld. Dat viel allemaal nog wel mee. De eerste volwassen man die ik op mijn behandelstoel kreeg, was toch wel even schrikken voor me. Gelukkig was Enoch, mijn supervisor, dichtbij aangezien het mijn eerste dag was. Hij zei dat als dat ik niet wilde, deze wonden niet hoefde te behandelen, heb het wel gedaan. Met m'n neus dicht, handschoenen aan en een tang met een watje met anti-bacterie spul ben ik de 3 wonden te lijf gegaan; 3 gaten in de onderkant van de voet, vol met pus, schimmel en vliegeneitjes. Heb alle twee de voeten daarna behandeld en zsm mijn handen ontsmet met alcohol. Blegh! Daarna vielen alle andere wonden enorm mee! Heb ook bloeddruk gemeten en getest voor Hepatitis B. Een test was positief, waardoor ik gelijk voorlichting moest geven over wat dat inhoudt en dergelijke. Enoch heeft me bij alles bekeken, en ik kreeg achteraf een soort rapport over mijn eerste dag; de uitkomst was erg positief, vanaf morgen mag ik alles zelf doen en hij vindt dat ik een voorbeeldig (bijna) arts ben. Enorm compliment dus! De werkdag van vandaag was erg kort; van 10 tot 1. Dit kwam omdat we in een klein weeshuis waren, omdat Juliette en ik de enige vrijwilligsters waren van vandaag. De rest zit nog in Mole, en komt morgen pas thuis, wat betekent dat morgen ook een relatief korte dag zal zijn.

Vanuit het weeshuis ben ik deels met een tro en deels lopend naar het internet cafe gegaan met Juliette. Zij is echt een super lief meisje en neemt me overal mee naar toe. Jammer dat ze nog maar 9 werkdagen te gaan heeft, voor ze terugkeert naar Nederland.. Ik heb gelukkig wel te horen gekregen dat er een Nederlands, een Duits en twee Amerikaanse meisjes in mijn hostfamilie komen binnen enkele weken, ben erg benieuwd!

Nou, dit was het dan voor vandaag, hoop dat ik de foto's snel kan uploaden om jullie een beetje een idee te geven van alle idiote dingen die ik hier meemaak. Tot snel! xx