Sawadee Ka Thailand, Kapunka voor de toffe tijd!
Blijf op de hoogte en volg Charlotte
02 September 2015 | Nederland, Amstelveen
Lieve allemaal,
Onze laatste avond op Koh Phangan was net als de overige dagen heerlijk ontspannend. Wel keken we allebei heel erg uit naar Koh Tao! De reis hier naar toe ging niet volledig goed; de boot had eerst 15 minuten, algauw drie kwartier, maar uiteindelijk 1,5 uur vertraging. Op zich geen groot probleem, ware het niet dat we op de pier in de brandende zon moesten wachten, omdat niemand precies wist wanneer de boot er zou zijn, maar wel dat wanneer het zover was, we als een speer aan boord moesten om de vertraging enigszins in te halen. Deze boottocht ging niet met de speedcatamaran, maar met een langzamere boot, die er drie uur over zou doen, dit werden er vier, vanwege slecht weer op zee. De ruige zee in combinatie met weinig gegeten hebben, leverde een zeezieke, gelukkig zonder braken, Sebastiaan op en een chagrijnige ik. Eenmaal aangekomen op Koh Tao waren we dan ook enorm opgelucht. Er stonden tientallen taxi chauffeurs van de verschillende resorts, maar wij zagen die van ons natuurlijk niet. Na doorgelopen te zijn, bood iemand ons een taxirit aan voor een hoog bedrag, maar de andere chauffeurs wilden zelfs meer, dus gingen we overstag. Althans, totdat we gelukkig de auto van ons resort zagen staan en onze taxi chauffeur ons in grove Thaise woorden duidelijk maakte niet blij te zijn dat we hem inruilden voor de gratis dienst.
Aangekomen op het resort werden we vriendelijk ontvangen en hebben we vrijwel direct besloten een Advanced Open Water Dive Course te volgen. Wel moesten we een refreshment course volgen, aangezien we ons Open Water Certificaat alweer twee jaar geleden hebben gehaald. Eigenlijk vonden we dit allebei alleen maar prettig en na een uurtje in het zwembad voelden we ons weer helemaal vertrouwd. Gelukkig vond Ben, onze Engelse instructeur, dat ook.
Dit in tegenstelling tot onze mede duikster, een Chinees meisje van 23, die helemaal hysterisch werd na bepaalde proeven en uiteindelijk helemaal opnieuw haar Open Water moest halen, aangezien ze ooit haar certificaat heeft gekregen volgens 'Chinese regels'. Een fenomeen dat schijnbaar veel wordt toegepast, omdat Chinese mensen eigenlijk niet in staat zijn om te duiken, maar er wel veel geld aan ze valt te verdienen, dus bepaalde duikscholen alsnog certificaten uitdelen. Haar vorige instructeur heeft in ieder geval een dikke complaint van Ben.
Hij is overigens een onwijs leuke vent die al 3500 duiken op zijn naam heeft staan, waaronder Technical dives die naar 100 meter gaan. Zijn doel is ooit een scheepswrak vol goud te vinden, zodat hij die op zijn naam kan zetten en nog meer van de wereld kan gaan zien, dan hij nu al heeft gedaan. Vooral Indonesië raadt hij echt aan qua duiken, al vond hij Australië uiteraard ook gaaf! Eén van zijn beste vrienden, en celebrity, in de duikwereld heeft de 305 meter op zijn naam staan.. Echt bizar om te bedenken dat je dan met 11 tanks op je rug naar beneden gaat, na de 40 meter 'narked' (dronken vanwege de drukken) raakt en na 180 meter niemand meer hebt die je assisteert. Het is op het laagste punt zo'n 4-6 graden Celsius en om dan te switchen tussen tanks is een hele opgave.. "Almost got him killed, so next time he'll definitely wear a dry suit instead of the 10 (!!) mm wetsuit," aldus Ben.
In ieder geval gaaf om van zo'n ervaren duiker les te krijgen. Binnen twaalf uur hadden we er vijf duiken opzitten, de twee verplichte voor de advanced; Navigation en Deep (30 meter) dives, en drie fundives: Peak Performance Bouyancy, Night en Naturalist, en daarmee ons Advanced Open Water certificaat binnen. Vooral de laatste heeft ons veel kennis opgeleverd over de verschillende soorten vissen en koralen, wat oprecht gaaf is om te weten! Maar de PPB heeft ons het meeste opgeleverd, aangezien je kwaliteit van duiken hand in hand gaat met hoe goed je Bouyancy is, en die hebben we zeker onder controle.
Diezelfde middag hebben we na het nakijken van huiswerk, lang na zitten praten en naar de avontuurlijke verhalen van Ben geluisterd. Ook beloofden we hem om zijn advies op te volgen en niet nog eens twee jaar tussen duiken te laten zitten, maar ook zeker niet nog een course te doen; eerst ons logboek vullen met fundives!
We hebben daad bij woord gevoegd en de volgende dag nog twee duiken gemaakt, haha! De ene dive site heet Twins, dit schijnt één van de bekendste dive sites ter wereld te zijn. We hadden onze PPB hier ook al gedaan, maar juist des te leuker om nu ook echt de onderwaterwereld volledig te verkennen. Hele gave vissen gezien! De tweede van die middag was Bio Rock, een dive site waar de dive masters al drie jaar niet geweest waren, in verband met het groeien van koraal door middel van ijzeren ringen waar elektriciteit door wordt geleidt. Dit versneld het groeiproces 4-5x en levert een prachtig plaatje op. Al vonden wij het een beetje tegenvallen, de duik an sich was opnieuw heerlijk! We zijn door Egypte ook wel echt verwend, zo horen we wederom van iedereen.
Bij het inpakken van de backpacks de schrik van m'n leven gehad toen er een gigantische spin uit tevoorschijn kwam.... Sebas was in de badkamer toen hij me hoorde gillen en binnen vijf seconden zaten we allebei op het bed aan de andere kant van de kamer. Maar ja, die spin moest wel dood, drie keer raden wie hem uiteindelijk heeft doorgespoeld...? Juist; ik natuurlijk. Sebas lag inmiddels onder het dekbed.
De volgend ochtend hebben we Koh Tao verlaten na een hectische checkout, aangezien de betaling van de duik op het allerlaatste moment, ondanks meerdere keren vragen, ineens niet meer met card, maar toch cash moest worden gedaan, en we niet voldoende op zak hadden. Ik ben om 08.30 langs alle ATM's in het stadje gegaan, die allen aangaven niet voldoende in de machine te hebben. Ook na geprobeerd te hebben per machine het bedrag te pinnen, liep ik vast, want onze passen hebben een limiet op het aantal keer pinnen uit machines per dag. Het komt er op neer dat we onze gratis shuttle service naar de pier gemist hebben én nog een deel van het bedrag verschuldigd zijn aan de duikschool, maar dit is van later een zorg. Na in de bloedhitte richting pier gelopen te hebben, konden we eindelijk ergens onderweg nog een taxi pakken. Helaas wilde hij wel alleen voor de volle mep, maar dat was beter dan de boot missen..
Na 1,5 uur varen kwamen we aan bij Chumphorn en moesten we nog zes uur met de bus. Na drie uur was er gelukkig een stop met toiletten en eten. Uiteindelijk zijn we om 2100 aangekomen in Bangkok.
De laatste 1,5 dag hebben we gespendeerd op Kao San Road met veel massages en souvenirs. De 31e stond om 07.00 de taxi voor en om 10.55 zaten we in het vliegtuig naar Bangkok; vanwege voldoende plek hebben we drie stoelen met z'n tweeën gedeeld wat een absolute luxe was. Helaas was de vlucht van Istanbul naar Amsterdam een waar drama; zowel de vertraging als de ienimini stoeltjes op een vlucht vol krijsende kinderen maakte het een zure 3,5 uur. Na 23 uur reizen waren we dan ook intens blij thuis te komen.
Inmiddels zijn we al een paar dagen verder en zit de jetlag er nog behoorlijk in. De foto's en video's laten we jullie allen persoonlijk bewonderen.
Liefs,
Charlotte en Sebastiaan
Onze laatste avond op Koh Phangan was net als de overige dagen heerlijk ontspannend. Wel keken we allebei heel erg uit naar Koh Tao! De reis hier naar toe ging niet volledig goed; de boot had eerst 15 minuten, algauw drie kwartier, maar uiteindelijk 1,5 uur vertraging. Op zich geen groot probleem, ware het niet dat we op de pier in de brandende zon moesten wachten, omdat niemand precies wist wanneer de boot er zou zijn, maar wel dat wanneer het zover was, we als een speer aan boord moesten om de vertraging enigszins in te halen. Deze boottocht ging niet met de speedcatamaran, maar met een langzamere boot, die er drie uur over zou doen, dit werden er vier, vanwege slecht weer op zee. De ruige zee in combinatie met weinig gegeten hebben, leverde een zeezieke, gelukkig zonder braken, Sebastiaan op en een chagrijnige ik. Eenmaal aangekomen op Koh Tao waren we dan ook enorm opgelucht. Er stonden tientallen taxi chauffeurs van de verschillende resorts, maar wij zagen die van ons natuurlijk niet. Na doorgelopen te zijn, bood iemand ons een taxirit aan voor een hoog bedrag, maar de andere chauffeurs wilden zelfs meer, dus gingen we overstag. Althans, totdat we gelukkig de auto van ons resort zagen staan en onze taxi chauffeur ons in grove Thaise woorden duidelijk maakte niet blij te zijn dat we hem inruilden voor de gratis dienst.
Aangekomen op het resort werden we vriendelijk ontvangen en hebben we vrijwel direct besloten een Advanced Open Water Dive Course te volgen. Wel moesten we een refreshment course volgen, aangezien we ons Open Water Certificaat alweer twee jaar geleden hebben gehaald. Eigenlijk vonden we dit allebei alleen maar prettig en na een uurtje in het zwembad voelden we ons weer helemaal vertrouwd. Gelukkig vond Ben, onze Engelse instructeur, dat ook.
Dit in tegenstelling tot onze mede duikster, een Chinees meisje van 23, die helemaal hysterisch werd na bepaalde proeven en uiteindelijk helemaal opnieuw haar Open Water moest halen, aangezien ze ooit haar certificaat heeft gekregen volgens 'Chinese regels'. Een fenomeen dat schijnbaar veel wordt toegepast, omdat Chinese mensen eigenlijk niet in staat zijn om te duiken, maar er wel veel geld aan ze valt te verdienen, dus bepaalde duikscholen alsnog certificaten uitdelen. Haar vorige instructeur heeft in ieder geval een dikke complaint van Ben.
Hij is overigens een onwijs leuke vent die al 3500 duiken op zijn naam heeft staan, waaronder Technical dives die naar 100 meter gaan. Zijn doel is ooit een scheepswrak vol goud te vinden, zodat hij die op zijn naam kan zetten en nog meer van de wereld kan gaan zien, dan hij nu al heeft gedaan. Vooral Indonesië raadt hij echt aan qua duiken, al vond hij Australië uiteraard ook gaaf! Eén van zijn beste vrienden, en celebrity, in de duikwereld heeft de 305 meter op zijn naam staan.. Echt bizar om te bedenken dat je dan met 11 tanks op je rug naar beneden gaat, na de 40 meter 'narked' (dronken vanwege de drukken) raakt en na 180 meter niemand meer hebt die je assisteert. Het is op het laagste punt zo'n 4-6 graden Celsius en om dan te switchen tussen tanks is een hele opgave.. "Almost got him killed, so next time he'll definitely wear a dry suit instead of the 10 (!!) mm wetsuit," aldus Ben.
In ieder geval gaaf om van zo'n ervaren duiker les te krijgen. Binnen twaalf uur hadden we er vijf duiken opzitten, de twee verplichte voor de advanced; Navigation en Deep (30 meter) dives, en drie fundives: Peak Performance Bouyancy, Night en Naturalist, en daarmee ons Advanced Open Water certificaat binnen. Vooral de laatste heeft ons veel kennis opgeleverd over de verschillende soorten vissen en koralen, wat oprecht gaaf is om te weten! Maar de PPB heeft ons het meeste opgeleverd, aangezien je kwaliteit van duiken hand in hand gaat met hoe goed je Bouyancy is, en die hebben we zeker onder controle.
Diezelfde middag hebben we na het nakijken van huiswerk, lang na zitten praten en naar de avontuurlijke verhalen van Ben geluisterd. Ook beloofden we hem om zijn advies op te volgen en niet nog eens twee jaar tussen duiken te laten zitten, maar ook zeker niet nog een course te doen; eerst ons logboek vullen met fundives!
We hebben daad bij woord gevoegd en de volgende dag nog twee duiken gemaakt, haha! De ene dive site heet Twins, dit schijnt één van de bekendste dive sites ter wereld te zijn. We hadden onze PPB hier ook al gedaan, maar juist des te leuker om nu ook echt de onderwaterwereld volledig te verkennen. Hele gave vissen gezien! De tweede van die middag was Bio Rock, een dive site waar de dive masters al drie jaar niet geweest waren, in verband met het groeien van koraal door middel van ijzeren ringen waar elektriciteit door wordt geleidt. Dit versneld het groeiproces 4-5x en levert een prachtig plaatje op. Al vonden wij het een beetje tegenvallen, de duik an sich was opnieuw heerlijk! We zijn door Egypte ook wel echt verwend, zo horen we wederom van iedereen.
Bij het inpakken van de backpacks de schrik van m'n leven gehad toen er een gigantische spin uit tevoorschijn kwam.... Sebas was in de badkamer toen hij me hoorde gillen en binnen vijf seconden zaten we allebei op het bed aan de andere kant van de kamer. Maar ja, die spin moest wel dood, drie keer raden wie hem uiteindelijk heeft doorgespoeld...? Juist; ik natuurlijk. Sebas lag inmiddels onder het dekbed.
De volgend ochtend hebben we Koh Tao verlaten na een hectische checkout, aangezien de betaling van de duik op het allerlaatste moment, ondanks meerdere keren vragen, ineens niet meer met card, maar toch cash moest worden gedaan, en we niet voldoende op zak hadden. Ik ben om 08.30 langs alle ATM's in het stadje gegaan, die allen aangaven niet voldoende in de machine te hebben. Ook na geprobeerd te hebben per machine het bedrag te pinnen, liep ik vast, want onze passen hebben een limiet op het aantal keer pinnen uit machines per dag. Het komt er op neer dat we onze gratis shuttle service naar de pier gemist hebben én nog een deel van het bedrag verschuldigd zijn aan de duikschool, maar dit is van later een zorg. Na in de bloedhitte richting pier gelopen te hebben, konden we eindelijk ergens onderweg nog een taxi pakken. Helaas wilde hij wel alleen voor de volle mep, maar dat was beter dan de boot missen..
Na 1,5 uur varen kwamen we aan bij Chumphorn en moesten we nog zes uur met de bus. Na drie uur was er gelukkig een stop met toiletten en eten. Uiteindelijk zijn we om 2100 aangekomen in Bangkok.
De laatste 1,5 dag hebben we gespendeerd op Kao San Road met veel massages en souvenirs. De 31e stond om 07.00 de taxi voor en om 10.55 zaten we in het vliegtuig naar Bangkok; vanwege voldoende plek hebben we drie stoelen met z'n tweeën gedeeld wat een absolute luxe was. Helaas was de vlucht van Istanbul naar Amsterdam een waar drama; zowel de vertraging als de ienimini stoeltjes op een vlucht vol krijsende kinderen maakte het een zure 3,5 uur. Na 23 uur reizen waren we dan ook intens blij thuis te komen.
Inmiddels zijn we al een paar dagen verder en zit de jetlag er nog behoorlijk in. De foto's en video's laten we jullie allen persoonlijk bewonderen.
Liefs,
Charlotte en Sebastiaan
-
02 September 2015 - 21:39
0ma Von:
Genoten van de verslagen en ben benieuwd naar de foto's t.z.t
groetjes en kus, oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
